Al-Andalus contra España. La forja del mito

الاندلس در برابر اسپانیا جعل اسطوره فنجول، اندلس را در برابر اسپانیا در هم شکست. و بربریت [...] تصویر ایده آل اندلس را به عنوان سرزمین مدارا و همزیستی بین سه فرهنگ و سه دین توحیدی از بین می برد. ماریا آنتونیا مارتینز، Revista de Libros در نتیجه رمانتیسم ادبی، اسطوره سازی اندلس در قرن 19 توسعه یافت. از آن زمان، دو تصویر به همان اندازه هایپرتروفی تمایل دارند که منحصراً این جنبه از تاریخ اسپانیا را نشان دهند. و اگرچه امروزه هیچ کس به طور جدی ادعا نمی کند که جهل آفریقایی، کاهش جمعیت و بیابان زایی نتیجه اجتناب ناپذیر تهاجم مسلمانان بوده است، برعکس - و به دلایلی در حال حاضر - جریانی تبلیغاتی وجود دارد که در تخیل خود به آراستن چشمه های آب اکتفا نمی کند. ژنرالیف با بانک ها یا باغ های چهار روز پیش، غافل از آسیبی که شاعران بد به درک انسان وارد کرده اند و بسیار فراتر می رود و معتقد است که یک اندلس برتر، تصفیه شده و فرهیخته تسلیم عده ای وحشی، نادان و دست و پا چلفتی شده است. آرمان‌سازی موروفیلی، با از سرگیری دو اسطوره برای اسپانیای مسلمان مسلمان (اسطوره‌های وحشی نجیب و بهشت ​​گمشده)، نگرشی را آشکار می‌کند که حوزه تحلیل عقلانی جامعه و تاریخ را رها می‌کند و در نگرش فرو می‌رود. ایمان یا اعتقادات مذهبی.

Al-Andalus contra España La forja del mito 'Fanjul ha hecho añicos en Al-Andalus contra España La idea de una sociedad musulmana refinada, pacífica y culta que fue doblegada por unos cristianos caracterizados por el salvajismo y la barbarie [...] desmonta la imagen idealizada de al-Andalus como tierra de tolerancia y de convivencia entre las tres culturas y las tres religiones monoteístas.' María Antonia Martínez, Revista de Libros Fruto del Romanticismo literario se desarrolla en el siglo XIX la mitificación de al-Andalus. Desde entonces, dos imágenes por igual hipertrofiadas tienden a representar en exclusiva esta faceta de la Historia de España. Y si bien hoy nadie sostiene en serio que ignorancia, despoblación y desertización africanas fueran el corolario inevitable de la invasión musulmana, por el contrario -y por razones muy del momento- sí subsiste una corriente publicística que no se contenta con embellecer en su magín los surtidores del Generalife con bancos o jardines de hace cuatro días, inconsciente del daño que a la propia comprensión han perpetrado los malos poetas y va mucho más lejos, manteniendo que un al-Andalus superior, refinado y culto sucumbió ante unos cristianos bárbaros, ignorantes y torpes. La idealización maurófila, al retomar para la Hispania musulmana dos de los mitos más caros al eurocentrismo (el del Buen Salvaje y el del Paraíso Perdido), trasluce una actitud que se sale del terreno del análisis racional de la sociedad y de la Historia y se hunde en el de la fe o las creencias religiosas.