Airborne Care of the Ill and Injured

از موقعیت منحصر به فرد یک دهه در خدمات دولتی، این فرصت به من داده شد تا تغییرات ارائه خدمات فوریت های پزشکی در سراسر کشور را مشاهده کنم. در سال 1970، سیستم های خدمات فوریت های پزشکی (EMS) یک پیشرفت جدید و بسیار مورد نیاز در سیستم ارائه مراقبت های بهداشتی ملی بود. یک رویکرد سیستمی برای مراقبت از مجروحان میدانی به تدریج در طول هر درگیری نظامی متوالی از زمان جنگ داخلی بهبود یافته است. این پیشرفت‌ها پس از فاجعه تخلیه و مراقبت rnedil:ال توسط ارتش اتحادیه پوتوماک در بول ران در 21 ژوئیه 1861 آغاز شد. در طول جنگ داخلی، تغییرات عمده در مدیریت، پرسنل حرفه‌ای، حمل و نقل، بیمارستان‌ها، سرویس‌های بهداشتی، و سوابق پزشکی الگوهایی را ایجاد کردند که به طور مداوم اصلاح و بهبود یافته اند. با تحریک خواسته های مبرم جراحی جنگ و همراه با پیشرفت های موازی در مراقبت های پزشکی در طول قرن گذشته، سطح تقریباً باورنکردنی از عملکرد در ویتنام تحقق یافت. پیشرفت در احیای میدانی، کارآیی حمل و نقل هوایی، و درمان پرانرژی تلفات نظامی، ثابت کرده است که از عوامل اصلی کاهش میزان مرگ و میر تلفات نبرد به امکانات هستند: از 8 درصد در جنگ جهانی اول به 4.5 درصد در جنگ جهانی. II به 2.5٪ در کره و به کمتر از 2٪ در ویتنام.

From the unique position of a decade in government service, I was given the opportunity to observe the changes in the provision of emer­ gency medical care across the country. In 1970, Emergency Medical Service (EMS) systems were a new and much needed development in the national health care delivery system. A systems approach to field casualty care has been progressively improved during each successive military conflict since the Civil War. These improvements were ini­ tiated after the rnedil:al care and evacuation disaster experienced by the Union Army of the Potomac at Bull Run on July 21, 1861. During the Civil War, major changes in administration, professional personnel, transportation, hospitals, sanitation, and medical records established patterns that have been continually refined and improved. Stimulated by the pressing demands of war surgery and coupled with parallel advances in medical care over the last century, an almost unbelievable level of performance was realized in Vietnam. Advances in field resuscitation, efficiency of aeromedical transportation, and energetic treatment of military casualties have proved to be major fac­ tors in the decrease in death rates of battle casualties reaching facilities: from 8% in World War I to 4. 5% in World War II to 2. 5% in Korea and to less than 2% in Vietnam.