Agrarian Radicalism in China, 1968–1981

در طول انقلاب فرهنگی و پس از آن، رهبران رادیکال در حزب کمونیست چین تلاش کردند تا جامعه روستایی را برای تغییرات اجتماعی-اقتصادی و سیاسی بسیج کنند و روستاهای چین را به مراحل بالاتر جمع گرایی سوق دهند. دیوید تسوایگ استدلال می کند که چون طرفداران رادیکالیسم ارضی یک گروه اقلیت را در رهبری مرکزی چین تشکیل می دادند، آنها در مخالفت با نیروهای میانه رو مسلط عمل کردند و برای بسیج حمایت از سیاست های غیررسمی خود به استراتژی های جایگزین متوسل شدند. نهادینه‌سازی محدود سیستم به رادیکال‌ها اجازه داد تا اصول خود را از طریق «نسیم‌های سیاسی»، سخنرانی‌های تولید شده توسط مقالات روزنامه‌ها، شبکه‌های متحدان سیاسی و بازدیدهای سازمان‌یافته ترویج کنند. آنها همچنین سیاست های خود را به کمپین های سیاسی و اقتصادی جاری مرتبط کردند. علیرغم این ایدئولوژی رادیکال و تحولات مکرر در روستاها، زوایگ دریافت که دهقانان چینی هیچ قرابت ایدئولوژیکی با نظریه مائو در مورد تداوم انقلاب نداشتند و به هر تغییر سیاست بر اساس تأثیر آن بر منافع شخصی، خانوادگی یا جمعی آنها واکنش نشان دادند. . علی‌رغم تبلیغات شدید، کادرها تأثیر این سیاست‌های رادیکال را طوری تنظیم کردند که ذهنیت محافظه‌کارانه، روحیه کارآفرینی و تمایل دهقانان برای بهبود وضعیت خود دست نخورده باقی بماند.

تسوایگ با تشریح نتایج سیاست‌های خاص، واقعیت‌های محلی برنامه رادیکال‌ها را بررسی می‌کند. او بین پاسخ های مقامات در سطوح مختلف بوروکراسی، دهقانان با سطوح درآمدی متفاوت و ساختارهای خانوادگی و روستاهایی با ویژگی های جغرافیایی و اجتماعی-اقتصادی خاص تبعیض قائل می شود. او از تحقیقات میدانی خود در روستاهای چین و مصاحبه با دانشجویان چینی و دوستانشان که در روستاها زندگی می کردند و مهاجران در هنگ کنگ که در روستاهای چین زندگی و کار می کردند، استفاده می کند.

During and after the Cultural Revolution, radical leaders in the Chinese Communist Party tried to mobilize rural society for socioeconomic and political changes and move rural China to even higher stages of collectivism. David Zweig argues that because advocates of agrarian radicalism formed a minority group within China's central leadership, they acted in opposition to the dominant moderate forces and resorted to alternative strategies to mobilize support for their unofficial policies. The limited institutionalization of the system allowed the radicals to promote their principles through "policy winds," speeches generated by newspaper articles, networks of political allies, and organized visits; they also linked their policies to ongoing political and economic campaigns. In spite of this radical ideology and frequent upheavals in the countryside, Zweig finds that Chinese peasants had no ideological affinity for Mao's theory of the continuing revolution and reacted to each policy change on the basis of how it affected their personal, family, or collective interests. Despite intense propaganda, cadres adjusted the impact of these radical policies so that the peasants' conservative mindset, entrepreneurial spirit, and desire to improve their own lot remained intact.

Zweig examines the local realities of the radicals' program by describing the results of specific policies; he discriminates among the responses of officials at different bureaucratic levels, peasants of varying income levels and family structures, and villages with specific geographic and socioeconomic characteristics. He draws on his own field research in Chinese villages and interviews with Chinese college students and their friends who had lived in the countryside and emigrès in Hong Kong who had lived and worked in rural China.