Agency and Integrality: Philosophical Themes in the Ancient Discussions of Determinism and Responsibility

خیلی تعجب آور نیست که در دوران باستان کمتر از امروز صادق بود که انسان های بالغ مسئول بیشتر اعمال خود هستند. در واقع، به نظر می‌رسد که تقریباً همه فرهنگ‌ها در تمام دوره‌های تاریخی، تصوری از عاملیت انسانی داشته‌اند که در غیاب شرایط خاص شکست‌دهنده مسئولیت، چنین مسئولیتی را به دنبال دارد. تعداد کمی از فیلسوفان این شهامت را داشته اند که بگویند این مستلزم بی اهمیت است، زیرا چنین شرایط شکست دهنده مسئولیت همیشه وجود دارد. یکی دیگر از واقعیت های نه چندان شگفت انگیز این است که متفکران باستان تمایل داشتند یکپارچگی را به «آنچه هست» (به روی) نسبت دهند. به این معنا که آن‌ها معمولاً «آنچه است» را به‌عنوان یک کیهان یا کل با اجزای متمایز که به شیوه‌ای منسجم یا منسجم در کنار هم قرار می‌گیرند، به جای «وحدت» بدون اجزا یا مجموعه‌ای حاوی اعضا در نظر می‌گرفتند. تا اونتا یا \"چیزهایی که هستند\") هیچ رابطه \"طبیعی\" با یکدیگر ندارند. به نظر من، مشکل فلسفی جبرگرایی و مسئولیت را می‌توان اینگونه توصیف کرد: مشکل حفظ پدیده عاملیت انسانی (که به نظر می‌رسد مستلزم جدایی خاصی از انسان‌ها از بقیه کیهان است. ) زمانی که فرد وظیفه فلسفی یا علمی تبیین یکپارچگی «آنچه هست» را از طریق توسعه یک نظریه علیت یا تبیین (مفاهیمی که توسط یونانیان تحت عنوان «آیتیا» در کنار هم قرار گرفتند، می‌پردازد. \") .

It is not very surprising that it was no less true in antiquity than it is today that adult human beings are held to be responsible for most of their actions. Indeed, virtually all cultures in all historical periods seem to have had some conception of human agency which, in the absence of certain responsibility-defeating conditions, entails such responsibility. Few philosophers have had the temerity to maintain that this entailment is trivial because such responsibility-defeating conditions are always present. Another not very surprising fact is that ancient thinkers tended to ascribe integrality to "what is" (to on). That is, they typically regarded "what is" as a cosmos or whole with distinguishable parts that fit together in some coherent or cohesive manner, rather than either as a "unity" with no parts or as a collection containing members (ta onta or "things that are") standing in no "natural" relations to one another. 1 The philoso­ phical problem of determinism and responsibility may, I think, best be characterized as follows: it is the problem of preserving the phenomenon of human agency (which would seem to require a certain separateness of individual human beings from the rest of the cosmos) when one sets about the philosophical or scientific task of explaining the integrality of "what is" by means of the development of a theory of causation or explanation ( concepts that came to be lumped together by the Greeks under the term "aitia") .