Affective Mapping: Melancholia and the Politics of Modernism

ادعای شگفت‌انگیز این کتاب این است که ماندن در از دست دادن لزوماً افسرده‌کننده نیست. در عوض، جاناتان فلتلی استدلال می‌کند که در آغوش گرفتن مالیخولیا می‌تواند راهی برای تماس با دیگران باشد و می‌تواند افراد را به سمت بازنگری مؤثر رابطه خود با دنیای اطراف سوق دهد. فلتلی نشان می دهد که مجموعه ای به ظاهر متفاوت از نویسندگان و متفکران مدرنیست نشان دادند که چگونه فعالیت زیبایی شناختی می تواند ابزاری برای درک و تغییر رابطه مان با فقدان در اختیار ما قرار دهد.

متون در مرکز تحلیل فلتلی - هنری جیمز Turn of the Screw، W. E. B. Du Bois روحهای مردم سیاه، و آندری پلاتونف Chevengur—با فروید علاقه مشترکی به درک تأثیرات ناامیدکننده مشکلات دشوار دارند. ضرر و زیان و با والتر بنجامین این امید که از دست دادن خود می تواند وسیله ای برای ارتباط و مبنایی برای دگرگونی اجتماعی باشد. برای دوبوآس، پلاتونوف و جیمز، تمرکز بر مالیخولیا هم ریشه‌های تاریخی زندگی عاطفی ذهنی و هم جامعه‌ای که تاکنون بیان نشده از مالیخولیک‌ها را روشن می‌کند. نقشه های عاطفی که آنها تولید می کنند، تبدیل یک مالیخولیا افسردگی را به راهی برای علاقه مند شدن به جهان ممکن می کند.

The surprising claim of this book is that dwelling on loss is not necessarily depressing. Instead, Jonathan Flatley argues, embracing melancholy can be a road back to contact with others and can lead people to productively remap their relationship to the world around them. Flatley demonstrates that a seemingly disparate set of modernist writers and thinkers showed how aesthetic activity can give us the means to comprehend and change our relation to loss.

The texts at the center of Flatley’s analysis―Henry James’s Turn of the Screw, W. E. B. Du Bois’s The Souls of Black Folk, and Andrei Platonov’s Chevengur―share with Freud an interest in understanding the depressing effects of difficult losses and with Walter Benjamin the hope that loss itself could become a means of connection and the basis for social transformation. For Du Bois, Platonov, and James, the focus on melancholy illuminates both the historical origins of subjective emotional life and a heretofore unarticulated community of melancholics. The affective maps they produce make possible the conversion of a depressive melancholia into a way to be interested in the world.