دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
دسته بندی: ادبیات ویرایش: نویسندگان: Jeremy B. Lefkowitz سری: ناشر: University of Pennsylvania سال نشر: 2009 تعداد صفحات: 213 زبان: English فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 3 مگابایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب قلم ازوپ: اقتباس، تألیف و طنز در سنت ازوپیک [پایان نامه]: ادبیات، کلاسیک
در صورت تبدیل فایل کتاب Aesop’s pen: adaptation, authorship, and satire in the Aesopic tradition [thesis] به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب قلم ازوپ: اقتباس، تألیف و طنز در سنت ازوپیک [پایان نامه] نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
ازوپ یک شخصیت تالیفی عجیب است: اگرچه هیچ زادگاه، افسانه، رویداد یا حکایتی را نمی توان به طور امن به او ضمیمه کرد، و اگرچه نمی توان گفت که چیزی توسط او نوشته نشده است، بسیاری از نویسندگان افسانه هایی ساخته اند و به آنها برچسب "ازوپ" داده اند. این پایاننامه به بررسی افسانهها و حکایات منسوب به ازوپ در دوره قبل از اولین مجموعههای بازمانده ما از «افسانههای ازوپ» میپردازد. اما در واقع ما قبل از قرن دوم میلاد به هیچ مجموعه ای از این دست دسترسی نداریم. بنابراین، در مورد نویسندگانی مانند آریستوفان، کالیماخوس و فیدروس، که همگی افسانه هایی را به ازوپ نسبت می دهند، با یک روایت افسانه ای مواجه می شویم که در آن «بازگوییها» قرنها قبل از «نسخههای اصلی» فرضی است. این پایان نامه با روی گردانی از مفهوم "نسخه های اصلی" و در عوض این پرسش که چگونه هر اقتباسی با دیگر بازنمایی های افسانه گویی و در نظر گرفتن چه شکلی درگیر می شود، دیدگاه جدیدی را در مورد افسانه ها و حکایات ازوپیک موجود در سراسر شعر کهن ایجاد می کند. ازوپ ممکن است به عنوان یک قهرمان فرهنگی و مدل ادبی شناخته شود. مقدمه به طور خلاصه به رویکردهای اصلی محققان در گذشته در مورد افسانه ازوپیک می پردازد و بر اهمیت توسعه رویکردی که به «نقد وفاداری» بستگی ندارد، یعنی ارزیابی اقتباس ها بر اساس شباهت ها و تفاوت ها در مقایسه با نسخههای احتمالی \"اصلی\". آریستوفان (فصل دوم)، کالیماخوس (فصل سوم) و فیدروس (فصل چهارم) شیوههای متفاوتی برای اشاره به ازوپیکا دارند، اما هر نویسنده با آگاهی از این که میتوان افسانههای جدیدی را در «سیتل ازوپ» ابداع کرد، به سنت نزدیک میشود. و اینکه چنین افسانه های تازه ساخته شده ای را حتی می توان به ازوپ نسبت داد. در مجموع، این فصلها نشان میدهند که بازنمایی افسانهگویی در شعر کهن صرفاً نقلقول (یا نقلقولهای اشتباه) از مجموعههای ثابت نیست. در عوض، تجزیه و تحلیل انتظارات، مقاصد و ویژگیهای متعارف مختلف موقعیتهایی که در آن افسانهها گفته میشود، به ما امکان میدهد تا نوعی از شاعرانگی افسانهگویی ازوپیک را توصیف کنیم که تصویر کاملتری از کاربرد افسانه در شعر کهن ارائه میکند. از منبع- انتقاد به تنهایی.
Aesop is a peculiar authorial figure: Although no birthplace, fable, event, or anecdote can be securely attached to him, and although nothing can be said to have been written by him, many authors have composed fables and labeled them "Aesop's." This thesis investigates fables and anecdotes ascribed to Aesop during the period before our earliest surviving collections of "Aesop's fables." Too often ancient authors have been seen as simply quoting from a fixed a collection of fables; but in fact we have no access to any such collection before the second-century C.E. Thus, in the case of authors such as Aristophanes, Callimachus, and Phaedrus, all of whom ascribe fables to Aesop, we encounter a fable tradition in which the "retellings" predate the putatively "original versions" by many centuries. This thesis develops a new perspective on the Aesopic fables and anecdotes found throughout ancient poetry by turning away from the notion of "original versions" and instead asking how any given adaptation engages with other representations of fable-telling and considering what the figure of Aesop may have stood for as a cultural hero and literary model. The Introduction treats briefly the main approaches scholars have taken in the past to the Aesopic fable, and stresses the importance of developing an approach that does not depend on "fidelity criticism," i.e. evaluations of adaptations based on similarities and differences in comparison with putatively "original" versions. Aristophanes (Chapter Two), Callimachus (Chapter Three), and Phaedrus (Chapter Four) have different modes of alluding to Aesopica, but each author approaches the tradition with an awareness that new fables can be invented in the "sytle of Aesop" and that such newly-coined fables can even be ascribed to Aesop. Cumulatively, these chapters demonstrate that representations of fable-telling in ancient poetry are not merely quotations (or misquotations) of fixed collections. Rather, analysis of the expectations, intentions, and of the various conventional features of the situations in which fables are told allows us to describe a kind of poetics of Aesopic fable-telling that provides a more complete picture of the use of fables in ancient poetry than source- criticism alone.