Adventures with the Theory of the Baroque and French Philosophy

در چهار دهه گذشته، ماجراهایی با نظریه باروک و فلسفه فرانسه با تحلیل استقبال از فلسفه معاصر فرانسه در معماری، ماهیت مشکل‌ساز وارد کردن مقوله‌های فلسفی به معماری را مورد بحث قرار می‌دهد.


br>این مطالعه با تمرکز ویژه بر مفهوم فلسفی باروک در ژیل دلوز، تفاسیر سنتی این مفهوم را در تئوری معماری معاصر بررسی می‌کند و مشکلات خاصی مانند زیبایی‌شناسی تئوری و عمل ساختمان را مطرح می‌کند. نادر لاهیجی با شناسایی این موضوعات و موضوعات دیگر، مفهومی از باروک را در تقابل با درک معاصر در گفتمان معماری می سازد. او با به چالش کشیدن تسلط معاصر نئوباروک به عنوان پدیده‌ای مرتبط با پست مدرنیسم و ​​سرمایه‌داری متأخر، باروک را به عنوان نامی برای وحدت متناقض هنر «کیچ» و «بالا» معرفی می‌کند و استدلال می‌کند که چرخش دیجیتالی بازگشت هنر را افزایش داده است. باروک در فرهنگ و رویه معماری معاصر که او آن را شبه رویدادی در اصطلاح «نئوباروک» می نامد. نقد اصلی لاهیجی در مورد ماجراجویی معمارانه با فلسفه فرانسه بسط می‌یابد و توضیح می‌دهد که چرا مقوله باروک، اگر همچنان در نقد معماری مفید است، باید با مفهوم پسا راسیونالیسم گره بخورد. در این مفهوم اخیر، او از کار آلن بدیو استفاده می‌کند تا مفهوم جدیدی از باروک به‌عنوان رویداد را نظریه‌پردازی کند.

در کنار خوانش‌های دقیق والتر بنیامین، تئودور آدورنو و میشل فوکو در رابطه با نقد باروک و مدرنیته و بحث در مورد آثار فرانک گری، به ویژه، این مطالعه از مفهوم باروک ژاک لاکان استفاده می کند و اولین درمان جامع نظریه روانکاوانه باروک را در آثار لاکان ارائه می دهد.

Analysing the reception of contemporary French philosophy in architecture over the last four decades, Adventures with the Theory of the Baroque and French Philosophy discusses the problematic nature of importing philosophical categories into architecture.

Focusing particularly on the philosophical notion of the Baroque in Gilles Deleuze, this study examines traditional interpretations of the concept in contemporary architecture theory, throwing up specific problems such as the aestheticization of building theory and practice. Identifying these and other issues, Nadir Lahiji constructs a concept of the baroque in contrast to the contemporary understanding in architecture discourse. Challenging the contemporary dominance of the Neo-Baroque as a phenomenon related to postmodernism and late capitalism, he establishes the Baroque as a name for the paradoxical unity of 'kitsch' and 'high' art and argues that the digital turn has enhanced the return of the Baroque in contemporary culture and architectural practice that he brands a pseudo-event in the term 'neobaroque'. Lahiji's original critique expands on the misadventure of architecture with French Philosophy and explains why the category of the Baroque, if it is still useful to keep in architecture criticism, must be tied to the notion of Post-Rationalism. Within this latter notion, he draws on the work of Alain Badiou to theorize a new concept of the Baroque as Event.

Alongside close readings of Walter Benjamin, Theodor Adorno and Michel Foucault related to the criticism of the Baroque and Modernity and discussions of the work of Frank Gehry, in particular, this study draws on Jacque Lacan's concept of the baroque and presents the first comprehensive treatment of the psychoanalytical theory of the Baroque in the work of Lacan.