Adorno and Existence

تئودور دبلیو. آدورنو، نظریه‌پرداز انتقادی، از آغاز تا پایان کار خود، پیوندی ناآرام اما پایدار با اگزیستانسیالیسم برقرار کرد. نگرش او در مجموع نگرش انتقادی بی دریغ و در حد بحث و جدل بود. او در کی یرکگور یک الگوی اولیه برای شکوفایی دیرهنگام سولیپسیسم بورژوایی دید. در هایدگر، امپرساریویی برای «ژارگون اصالت» که آرمان‌گرایی خود را در هاله‌ای از شبه انضمام و کیچ نئورومانتیک می‌پوشاند. حتی در خردگرایی محدود پدیدارشناسی هوسرل، آدورنو تلاشی بیهوده برای رهایی از زندان آگاهی دید.

اکثر محققان نظریه انتقادی هنوز این تمرین‌های فلسفی را آثاری حاشیه‌ای می‌دانند. متفکری که در غیر این صورت به خاطر تسلط بر دیالکتیک تجلیل می شود. با این حال، شیفتگی مستمر او به قوانین فلسفی اگزیستانسیالیسم و ​​پدیدارشناسی حاکی از ارتباطی بسیار سازنده تر از ضدیت صرف است. آدورنو از اولین کتاب منتشر شده خود در مورد زیبایی شناسی کی یرکگور تا مطالعات بالغ در دیالکتیک منفی، برای همیشه به فلسفه های درونی بورژوایی باز می گشت و به دنبال رابطه متناقض بین شکست آشکار و وعده پنهان آنها بود.

در نهایت، آدورنو. در آنها تلاشی آموزنده و یا ناموفق برای تحقق جاه طلبی خود دید: فرار از دایره مسحورآمیز ایده آلیسم به منظور درک «اولویت ابژه». تمرین‌هایی در «نقد درونی»، نوشته‌های آدورنو در مورد کی‌یرکگور، هوسرل و هایدگر، یک نگاتیو عکاسی را به ما ارائه می‌دهد - پرتره‌ای فلسفی از خود نویسنده. در آدورنو و هستی، پیتر ای. گوردون نور جدید و ناآشنا بر این فصل نادیده گرفته شده در تاریخ فلسفه قاره ای می افکند.

From the beginning to the end of his career, the critical theorist Theodor W. Adorno sustained an uneasy but enduring bond with existentialism. His attitude overall was that of unsparing criticism, verging on polemic. In Kierkegaard he saw an early paragon for the late flowering of bourgeois solipsism; in Heidegger, an impresario for a “jargon of authenticity” cloaking its idealism in an aura of pseudo-concreteness and neo-romantic kitsch. Even in the straitened rationalism of Husserl’s phenomenology Adorno saw a vain attempt to break free from the prison-house of consciousness.

Most scholars of critical theory still regard these philosophical exercises as marginal works―unfortunate lapses of judgment for a thinker otherwise celebrated for dialectical mastery. Yet his persistent fascination with the philosophical canons of existentialism and phenomenology suggests a connection far more productive than mere antipathy. From his first published book on Kierkegaard’s aesthetic to the mature studies in negative dialectics, Adorno was forever returning to the philosophies of bourgeois interiority, seeking the paradoxical relation between their manifest failure and their hidden promise.

Ultimately, Adorno saw in them an instructive if unsuccessful attempt to realize his own ambition: to escape the enchanted circle of idealism so as to grasp “the primacy of the object.” Exercises in “immanent critique,” Adorno’s writings on Kierkegaard, Husserl, and Heidegger present us with a photographic negative―a philosophical portrait of the author himself. In Adorno and Existence, Peter E. Gordon casts new and unfamiliar light on this neglected chapter in the history of Continental philosophy.