Acting on Cultural Policy: Arts Practitioners, Policy-Making and Civil Society

این کتاب به بررسی نقش دست اندرکاران هنر در سیاست گذاری فرهنگی می پردازد، این تصور را به چالش می کشد که دست اندرکاران هنر در سیاست دخالت اندکی دارند یا اصلاً دخالتی ندارند و به دنبال کشف میزان و شکل مشارکت آنهاست. این کتاب با بررسی موضوعی از طریق مطالعه موردی سیاست نمایشنامه‌نویسی در انگلستان از سال 1945، و توجه ویژه به سازمان‌های نمایشنامه‌نویسان و تاریخچه فعالیت‌های خودگردان آنها، مشارکت پزشکان در سیاست‌گذاری فرهنگی را بررسی می‌کند، که هر دو «دعوت شده» را در بر می‌گیرد. و مداخلات "ناخوانده" که همچنین فعالیت های سیاستی و عملکرد خلاقانه را به هم می پیوندند. در مورد اینکه چرا مشارکت آنها اهمیت دارد، بحث می کند و استدلال می کند که دست اندرکاران هنر و سازمان های آنها را می توان به عنوان شرکت کنندگان در جامعه مدنی درک کرد که فعالیت های خط مشی آنها به حفظ و گسترش اقدامات و ارزش های دموکراتیک کمک می کند.

This book investigates the role of arts practitioners in cultural policy-making, challenging the perception that arts practitioners have little or no involvement in policy and seeking to discover the extent and form of their engagement. Examining the subject through a case-study of playwriting policy in England since 1945, and paying particular attention to playwrights’ organisations and their history of self-directed activity, the book explores practitioners’ participation in cultural policy-making, encompassing both “invited” and “uninvited” interventions that also weave together policy activity and creative practice. It discusses why their involvement matters, and argues that arts practitioners and their organisations can be understood as participants in civil society whose policy activity contributes to the maintenance and enlargement of democratic practices and values.