Aboriginal Sign Languages of The Americas and Australia: Volume 1; North America Classic Comparative Perspectives

1. خصلت نشانه‌شناختی زبان‌های اشاره بومی در فرهنگ ما، زبان، به‌ویژه در تجلی گفتاری آن، نشانه بسیار ستایش‌شده بشریت است، ویژگی تشخیصی انسان که ایجاد تمدنی ناشناخته برای هر موجود زمینی دیگری را ممکن ساخته است. از طریق میراث ما از زبان / aculte du langage، فرهنگ به یک معنا در درون انسان پرورش یافته است. و با این حال، زبان به عنوان نیرویی در نظر گرفته می شود که می تواند ما را از طریق پتانسیل خود برای عینیت بخشیدن و طبقه بندی نابود کند. بر اساس اسطوره های رایج، نامگذاری حیوانات عدن، ضمن اینکه به آدم و حوا قدرت خاصی بر طبیعت می بخشید، هماهنگی پیش زبانی بین آنها و بقیه جهان طبیعی را نیز از بین می برد و به اخراج نهایی آنها از بهشت ​​کمک می کند. بعدها، توسعه خانواده های زبانی متنوع پس از بابل، انسان را از انسان و از طبیعت جدا کرد (اشتاینر 1975). به عبارت دیگر، زبان به عنوان نیروی مرکزی جان بخش فرهنگ بشری، هم نجات و هم لعنت ماست. جنگ دائمی ما با کلمات (شاندز 1971) هم در میدان‌های جنگ داخلی و هم در میدان‌های جنگ خارجی به راه افتاده است. این دوگانگی تعیین‌شده فرهنگی نسبت به زبان به‌ویژه زمانی آشکار می‌شود که با انسان‌ها یا حیوانات انسان‌نما مواجه می‌شویم که به دلایلی باید بر اشکال ارتباطی ژست‌ها تکیه کنند.

1. THE SEMIOTIC CHARACTER OF ABORIGINAL SIGN LANGUAGES In our culture, language, especially in its spoken manifestation, is the much vaunted hallmark of humanity, the diagnostic trait of man that has made possible the creation of a civilization unknown to any other terrestrial organism. Through our inheritance of a /aculte du langage, culture is in a sense bred inta man. And yet, language is viewed as a force wh ich can destroy us through its potential for objectification and classification. According to popular mythology, the naming of the animals of Eden, while giving Adam and Eve a certain power over nature, also destroyed the prelinguistic harmony between them and the rest of the natural world and contributed to their eventual expulsion from paradise. Later, the post-Babel development of diverse language families isolated man from man as weIl as from nature (Steiner 1975). Language, in other words, as the central force animating human culture, is both our salvation and damnation. Our constant war with words (Shands 1971) is waged on both internal and external battlegrounds. This culturally determined ambivalence toward language is particularly appar­ ent when we encounter humans or hominoid animals who, for one reason or another, must rely upon gestural forms of communication.