A Very Irregular Head: The Life of Syd Barrett

«فکر نمی‌کنم صحبت کردن در مورد من آسان باشد. سرم خیلی نامنظم است و به هر حال من چیزی نیستم که شما فکر می کنید. بارت (1946-2006) طبق همه حساب ها، تعریف یک پسر طلایی بود. او که دارای ظاهری زیبا و استعداد طبیعی برای نقاشی و موسیقی بود، کودکی کاریزماتیک و جن بود که همه او را دوست داشتند، که به سرعت به یک رهبر نوجوان در کمبریج، انگلستان تبدیل شد، جایی که در اوایل دهه 1960 صحنه بوهمیایی رو به رشدی در حال شکوفایی بود. او به همراه سه دوست و همکارش - راجر واترز، ریچارد رایت و نیک میسون - چیزی را تشکیل داد که به زودی به پینک فلوید تبدیل شد و راک اند رول هرگز یکسان نبود. آنها که به عنوان یک گروه کاور معمولی بریتانیایی با تقریب ریتم اند بلوز آمریکایی شروع به کار کردند، به زودی پیشگام صدای کاملاً جدیدی شدند و سایکدلیک راک بریتانیایی متولد شد. با آهنگ‌های پاپ اولیه و گیج‌کننده، با قلم بارت، مانند «آرنولد لین» (درباره یک صلیب دزد بند رخت) و «See Emily Play» (نوشته شده به طور خاص برای کنسرت دورانی «بازی‌های ماه می»)، پینک فلوید، با سید بارت به‌عنوان رویاپرداز خلاق اصلی آن‌ها، زرق و برق لندن «Swinging» را با تمام شکوه فنی آن به تصرف درآورد.

 

اما تمام این آزادی تازه یافته، جنبه‌ای تاریک داشت. بارت، مانند بسیاری از اطرافیانش، شروع به خوردن مقادیر زیادی از یک داروی انقلابی جدید، LSD کرد و وضعیت روانی شکننده‌اش – همراه با شخصیتی که ذاتاً برای زندگی یک ستاره پاپ مناسب نبود – شروع به آشکار شدن کرد. پسری که زمانی چشمان روشن بود، به سرعت، ظاهراً یک شبه، با سایه‌ای درخشان، شوم و مرده از خود سابقش جایگزین شد، که به رفتارهای نامنظم، بسیار عجیب و غریب، گوشه‌گیر و گاهی خشونت‌آمیز تبدیل شد. بارت که به ناچار از گروه اخراج شد، از لندن به خانه مادرش در کمبریج عقب نشینی کرد، جایی که تا زمان مرگش در آنجا باقی ماند، تنها به ندرت دیده یا شنیده می شد، و این معما را بیشتر می کرد.

 

در این میان، پینک فلوید از زیرزمینی ظهور کرد و تبدیل به یکی از بزرگترین گروه‌های راک بین‌المللی در تمام دوران شد و آلبوم‌های چند پلاتینیوم منتشر کرد که بسیاری از آنها به طور مضمونی به از دست دادن دوستشان سید بارت پرداختند: The Dark Side of the ماه، کاش اینجا بودی، و دیوار همه، در سطوح مختلف، درباره او هستند.

 

در A راب چاپمن، روزنامه نگار با سر بسیار نامنظم، حجاب رازداری را که نزدیک به چهار دهه افسانه سید بارت را احاطه کرده است، برمی دارد و از دسترسی انحصاری به خانواده، دوستان، آرشیوها، مجلات، نامه ها و آثار هنری استفاده می کند تا نتیجه نهایی را خلق کند. پرتره یک هنرمند درخشان و غم انگیز چپمن علاوه بر اینکه تمام وعده های سال های جوانی بارت را به تصویر می کشد، این تصور رایج را که بارت در سال های آخر عمرش به طرز ناامیدکننده ای از دست رفته بود را به چالش می کشد و پرتره ای از یک مرد عجیب و غریب بریتانیایی واقعی می سازد که به درستی در یک سلسله ادبی غنی قرار گرفته است. کنت گراهام، هیلر بلوک، ادوارد لیر، لوئیس کارول، جان لنون، ​​دیوید بووی، و تا پیشگامان بریت پاپ.

 

پرتره ای تراژیک، محبت آمیز و متقاعد کننده از یک هنرمند منحصر به فرد، A Very Irregular Head برای سالهای آینده به عنوان کلمه معتبر در مورد این نابغه بسیار انگلیسی خواهد ماند.

“I don't think I'm easy to talk about. I've got a very irregular head. And I'm not anything that you think I am anyway.”—Syd Barrett’s last interview, Rolling Stone, 1971

 

Roger Keith “Syd” Barrett (1946–2006) was, by all accounts, the very definition of a golden boy. Blessed with good looks and a natural aptitude for painting and music, he was a charismatic, elfin child beloved by all, who fast became a teenage leader in Cambridge, England, where a burgeoning bohemian scene was flourishing in the early 1960s. Along with three friends and collaborators—Roger Waters, Richard Wright, and Nick Mason—he formed what would soon become Pink Floyd, and rock ’n’ roll was never the same. Starting as a typical British cover band aping approximations of American rhythm ’n’ blues, they soon pioneered an entirely new sound, and British psychedelic rock was born. With early, trippy, Barrett-penned pop hits such as “Arnold Layne” (about a clothesline-thieving cross-dresser) and “See Emily Play” (written specifically for the epochal “Games For May” concert), Pink Floyd, with Syd Barrett as their main creative visionary, captured the zeitgeist of “Swinging” London in all its Technicolor glory.

 

But there was a dark side to all this new-found freedom. Barrett, like so many around him, began ingesting large quantities of a revolutionary new drug, LSD, and his already-fragile mental state—coupled with a personality inherently unsuited to the life of a pop star—began to unravel. The once bright-eyed lad was quickly replaced, seemingly overnight, by a glowering, sinister, dead-eyed shadow of his former self, given to erratic, highly eccentric, reclusive, and sometimes violent behavior. Inevitably sacked from the band, Barrett retreated from London to his mother’s house in Cambridge, where he would remain until his death, only rarely seen or heard, further fueling the mystery.

 

In the meantime, Pink Floyd emerged from the underground to become one of the biggest international rock bands of all time, releasing multi-platinum albums, many that dealt thematically with the loss of their friend Syd Barrett: The Dark Side of the Moon, Wish You Were Here, and The Wall are all, on many levels, about him.

 

In A Very Irregular Head, journalist Rob Chapman lifts the veil of secrecy that has surrounded the legend of Syd Barrett for nearly four decades, drawing on exclusive access to family, friends, archives, journals, letters, and artwork to create the definitive portrait of a brilliant and tragic artist. Besides capturing all the promise of Barrett’s youthful years, Chapman challenges the oft-held notion that Barrett was a hopelessly lost recluse in his later years, and creates a portrait of a true British eccentric who is rightfully placed within a rich literary lineage that stretches through Kenneth Graham, Hilaire Belloc, Edward Lear, Lewis Carroll, John Lennon, David Bowie, and on up to the pioneers of Britpop.

 

A tragic, affectionate, and compelling portrait of a singular artist, A Very Irregular Head will stand as the authoritative word on this very English genius for years to come.