A Social Theory of International Law: International Relations as a Complex System

توانایی شکل دادن به سرنوشت خود - تصمیم گیری بر اساس آرمان ها و اهداف خود - یک ویژگی منحصر به فرد انسانی است. بین گروه‌ها مشترک است که انسان‌ها - مردمان، ملت‌ها و سایر جوامع - هر کدام به سرنوشت مشترکی وابسته هستند. وجود افراد و گروه های مختلف که این ویژگی را دارند عملاً تضمین کننده درگیری بین آنهاست. و با این حال این نیز انسانی است که بخواهیم زمینه های مشترک با دیگران پیدا کنیم. هنگامی که افراد یا گروه ها بر تفاوت های خود تأکید می کنند، نتیجه تعارض است. زمانی که آنها زمینه های مشترک پیدا کنند، همکاری امکان پذیر می شود. با این حال، حتی زمانی که به نظر می رسد که تلاش های مشارکتی منابع درگیری را حل کرده است، همه درگیری ها از بین نمی روند. تعارض بخشی طبیعی از تمام تعاملات انسانی است. هم تضاد و هم همکاری به طور همزمان وجود دارند. همه پدیده‌های اجتماعی را می‌توان در نهایت به این سؤال تقلیل داد که چگونه این دو ویژگی انسانی با هم آشتی داده می‌شوند و اجازه داده می‌شود در یک سطح همزیستی کنند.

The ability to shape one's own destiny-to make decisions on the basis of one's own ideals and goals-is a uniquely human characteristic. It is shared by the groups that human beings fonn-peoples, nations, and other communities--each bound by a common destiny. The very existence of different individuals and groups that have this characteristic virtually guarantees that there will be conflicts among them. And yet it is also human to want to find common ground with others. When individuals or groups emphasize their differences, the result is conflict; when they find common ground, cooperation becomes possible. However, even when it appears that cooperative efforts have resolved the sources of conflict, not all conflict will disappear. Conflict is a natural part of all human interaction. Both conflict and cooperation exist simultaneously. All social phenomena can ultimately be reduced to the question of how these two human characteristics are reconciled and allowed to coexist on the same plane.