A Philosophy of Human Hope

تعداد کمی از آثار مرجع در فلسفه مقالاتی در مورد امید دارند. تعداد کمی نیز مطالعات فلسفی سیستماتیک یا در مقیاس بزرگ درباره امید هستند. امید در زندگی افراد مهم است، اما به عنوان موضوعی برای مطالعه، امید تا حد زیادی به روانشناسان و متکلمان سپرده شده است. فیلسوفان اکثراً با امید به صورت گذرا رفتار می کنند. هدف من ترسیم یک نظریه کلی امید، کشف ساختار، اشکال، اهداف، معقول بودن، و مفاهیم آن و ردیابی پیامدهای چنین نظریه ای برای خداباوری یا خداباوری است. آنچه نوشته شده کاملاً متفاوت است. برخی امید را به شیوه ای فردگرایانه و غالباً وجودی می بینند و برخی به شیوه ای اجتماعی و سیاسی. امید توسط برخی به عنوان اساساً الحادی و توسط برخی دیگر به عنوان غیرقابل درک خارج از این یا آن نوع خداباوری مطرح می شود. آیا می توان به طور پیوسته و در عین حال جامع به پدیده امید انسان فکر کرد؟ یا چند پدیده است؟ چگونه می‌توان چنین برداشت‌های متنوعی از یک تجربه انسانی بسیار مهم داشت؟ مردم بر چه مبنای عقلانی می‌توانند در مورد پیوند امید با خدا اختلاف داشته باشند؟ آنچه من در اینجا ارائه می‌دهم تحلیلی نظام‌مند است، اما در گفتگو با ارنست بلوخ، امانوئل کانت و گابریل مارسل انجام شد. البته ارنست بلوخ یک مارکسیست و رسما یک خداناباور بود، گابریل مارسل یک خداباور مسیحی، و امانوئل کانت یک خداباور بود، اما نه به روشی متعارف.

Few reference works in philosophy have articles on hope. Few also are systematic or large-scale philosophical studies of hope. Hope is admitted to be important in people's lives, but as a topic for study, hope has largely been left to psychologists and theologians. For the most part philosophers treat hope en passant. My aim is to outline a general theory of hope, to explore its structure, forms, goals, reasonableness, and implications, and to trace the implications of such a theory for atheism or theism. What has been written is quite disparate. Some see hope in an individualistic, often existential, way, and some in a social and political way. Hope is proposed by some as essentially atheistic, and by others as incomprehensible outside of one or another kind of theism. Is it possible to think consistently and at the same time comprehensively about the phenomenon of human hoping? Or is it several phenomena? How could there be such diverse understandings of so central a human experience? On what rational basis could people differ over whether hope is linked to God? What I offer here is a systematic analysis, but one worked out in dialogue with Ernst Bloch, Immanuel Kant, and Gabriel Marcel. Ernst Bloch of course was a Marxist and officially an atheist, Gabriel Marcel a Christian theist, and Immanuel Kant was a theist, but not in a conventional way.