A Personalist Philosophy of History

مطالعه تاریخی به طور سنتی حول محور قرار دادن انسان در مرکز تحقیق بنا شده است. مفاهیم بی ثبات شده انسان در تفکر معاصر این پیکربندی را به چالش می کشد. با این حال، راه‌هایی که این چالش‌ها دیدگاه‌های تاریخی جدید را برانگیخته می‌کنند، هم مطالعات تاریخی را گسترش می‌دهند و هم غنی می‌کنند، اما در مفهوم خود از انسان نیز ضعیف و آسیب‌پذیر هستند و چیزی ارزشمند در درک ما از خودمان کم یا حذف می‌شوند. فلسفه تاریخ شخصیت گرابر مفهومی قوی از شخصیت در تجربه ما از گذشته به عنوان راهی برای حل این تعارض بحث می کند.

به جای تمرکز بر کسانی که تاریخ را می شناسند، بحث می کند. ویژگی‌های انتزاعی دانش، عاملیت اخلاقی افراد را به حوزه‌های غیرانسانی، فراانسانی و تاریخ عمیق گسترش می‌دهد. این رویکرد به زندگی اخلاقی را از طریق تجربه و مطالعه تاریخی، نه از طریق انتزاع، توصیف می کند. و نوعی تاریخ نگاری را توصیف می کند که دقت واقعی را هم با ماهیت ساخته شده فهم و هم با هدف اخلاقی اجتناب ناپذیر مطابقت می دهد.

Historical study has traditionally been built around the placement of the human at the center of inquiry. The de-stabilized concepts of the human in contemporary thought challenge this configuration. However, the ways in which these challenges provoke new historical perspectives both expand and enrich historical study but are also weak and vulnerable in their concept of the human, lacking or omitting something valuable in our self-understanding. A Personalist Philosophy of History argues for a robust concept of personhood in our experience of the past as a way to resolve this conflict.

Focused on those who know history, rather than on the abstract properties of knowledge, it extends the moral agency of persons into non-human, trans-human, and deep history domains. It describes an approach to moral life through historical experience and study, rather than through abstractions. And it describes a kind of historiography that matches factual accuracy to both the constructed nature of understanding and to unavoidable moral purpose.