A matter of interpretation: federal courts and the law: an essay

همه ما با تصویر قاضی فوق‌العاده باهوشی آشنا هستیم که بهترین قانون عرفی را برای پرونده مورد نظر تشخیص می‌دهد. به گفته آنتونین اسکالیا، قاضی دیوان عالی ایالات متحده، قاضی مانند این می‌تواند در پرونده‌های قبلی مانور دهد تا به هدف مورد نظر دست یابد - «متمایز کردن یک پرونده قبلی در سمت چپ، مسلح کردن مستقیم پرونده دیگر در سمت راست، و دور شدن از سابقه دیگری در مورد از عقب به او تکل بزنم تا (براوو!) به هدف برسد - قانون خوب. اما آیا این طرز فکر عرفی که در جای خود مناسب است، در تفسیر قانونی و قانون اساسی نیز مناسب است؟ قاضی اسکالیا در مقاله‌ای شوخ‌آمیز و زیرکانه به این سؤال پاسخ منفی می‌دهد. اسکالیا در بررسی هنر نادیده گرفته شده تفسیر قانونی، از قضات می‌خواهد در برابر وسوسه استفاده از قصد قانون‌گذاری و تاریخ قانون‌گذاری مقاومت کنند. به نظر او، با حکومت دموکراتیک ناسازگار است که اجازه دهیم معنای یک اساسنامه با آنچه ...

We are all familiar with the image of the immensely clever judge who discerns the best rule of common law for the case at hand. According to U.S. Supreme Court Justice Antonin Scalia, a judge like this can maneuver through earlier cases to achieve the desired aim—"distinguishing one prior case on his left, straight-arming another one on his right, high-stepping away from another precedent about to tackle him from the rear, until (bravo!) he reaches the goal—good law." But is this common-law mindset, which is appropriate in its place, suitable also in statutory and constitutional interpretation? In a witty and trenchant essay, Justice Scalia answers this question with a resounding negative.

In exploring the neglected art of statutory interpretation, Scalia urges that judges resist the temptation to use legislative intention and legislative history. In his view, it is incompatible with democratic government to allow the meaning of a statute to be determined by what...