A Hundred Years of English Philosophy

این کتاب بررسی تاریخی جنبش فلسفی پیشرو در انگلستان در قرن بیستم است. در هفت فصل، رشد فکری برجسته‌ترین نمایندگان فلسفه تحلیلی - مور، راسل و ویتگنشتاین در کمبریج، و رایل، آستین، استراسون و دامت در آکسفورد- دنبال می‌شود. با این حال، هدف کتاب ارائه داستان نیست. این بیش از هر چیز به این معنی است که تعمیم‌ها و نتیجه‌گیری‌ها به حداقل کاهش می‌یابد - رویکردی که در تلاش برای جلوگیری از خطر سوبژکتیویسمی است که تفسیر فیلسوفان تحت بررسی تحمیل می‌کند. امیدوارم با پیروی از این رویکرد، تحقیقات من خوانندگان را برانگیزد تا تعمیم‌ها و نتیجه‌گیری‌های خود را بر اساس داده‌های ارائه شده عینی انجام دهند. در عوض، هدف من بیان یک توصیف جامع و بی نقص از متون فلسفی هفت فیلسوف تحلیلی مهم در انگلستان در قرن بیستم است. برای این منظور تمامی مقالات و کتاب های آنها غربال شده است تا نماینده ترین قسمت ها انتخاب شوند. به دلایل واضح، فقط فصل‌های مربوط به راسل و ویتگنشتاین، و تا حدی کمتر، فصل مور، بیشتر تئوری هستند.

This book is a historical investigation of the leading philosophical movement in England in the twentieth century. In seven chapters, the intellectual development of the most prominent representatives of analytic philosophy-Moore, Russell and Wittgenstein in Cambridge, and Ryle, Austin, Strawson and Dummett in Oxford-is traced. The book does not aim, however, at delivering a story. This means, above all, that generalisations and conclusions are reduced to a minimum-an approach adopted in an endeavour to avert the danger of subjectivism that interpreting the philosophers under scrutiny would impose. My hope is that by following this aproach, my inves­ tigation will stimulate readers to make their own generalisations and conclusions on the basis of the objectively presented data. Instead, my aim is to articulate a flawless, comprehensive description of the phil­ osophical texts of the seven most significant analytic philosophers in England in the twentieth century. For this purpose, all their articles and books have been sifted through in order to pick out the most representative parts. For obvious reasons, only the chapters on Russell and Wittgenstein, and-to a lesser extent-the chapter on Moore, are more theoretical.