A Flock Divided: Race, Religion, and Politics in Mexico, 1749–1857

کاتولیک، همانطور که در مکزیک استعماری توسعه یافت، به ایجاد یک جامعه وسیع و قابل ملاحظه ای فراگیر از افراد مسیحی کمک کرد، در حالی که آن جامعه را نیز به دسته های کوچکتر بی شماری تقسیم کرد. متیو دی. اوهارا با در نظر گرفتن این تناقض به عنوان نقطه شروع، توضیح می دهد که چگونه تفکر و عمل مذهبی به سیاست مردمی مکزیک شکل داده است. همانطور که او نشان می‌دهد، مذهب ظهور مقوله‌ها و شیوه‌های تعلق اجتماعی جدیدی را تسهیل کرد که در آن افراد - در ابتدا تابع تاج و تخت اسپانیا، اما بعداً شهروندان و سایر ساکنان مکزیک جمهوری‌خواه - هم فرصت‌های مهمی برای بهبود جایگاه خود در جامعه و هم محدودیت‌های عمده پیدا کردند. در مورد طرز فکر و رفتار آنها

اوهارا بر تعاملات بین مقامات کلیسا و اهل محله از اواخر دوران استعمار تا اوایل دوره ملی، ابتدا در مکزیکوسیتی و بعداً در حومه اطراف تمرکز دارد. او با توجه خاص به اختلافات مربوط به وضعیت کاست، مقوله «هندی» و مالکیت مالکیت، نشان می‌دهد که گروه‌های مذهبی از محله‌های محله تا عبادت‌های غیررسمی به‌عنوان ابزار پیچیده اما مؤثر سازمان‌دهی سیاسی برای پلبی‌ها و دهقانان عمل می‌کردند. در همان زمان، اعمال و ایده‌های مذهبی دیرینه باعث شد تا هویت‌های اجتماعی استعماری تا دهه‌های پس از استقلال باقی بماند، درست پس از آن که رهبران جمهوری‌خواه به طور رسمی سیستم کاست را که افراد را بر اساس معیارهای نژادی و قومی طبقه‌بندی می‌کرد، لغو کردند. این میراث نهادی و فرهنگی عمیق خواهد بود، زیرا دقیقاً زمانی که مکزیک در تلاش برای تصور و تحقق اشکال جدیدی از جامعه سیاسی بود، سؤالات اساسی را در مورد شمول و طرد سیاسی مطرح کردند. شیوه‌های تعلق و سازمان‌دهی ایجاد شده توسط استعمار، فرصت‌هایی را برای بسیج مردمی فراهم کرد، اما منشأ آنها همیشه به عنوان ابزار سلسله‌مراتبی و به حاشیه رانده شدن مورد توجه قرار گرفتند.

Catholicism, as it developed in colonial Mexico, helped to create a broad and remarkably inclusive community of Christian subjects, while it also divided that community into countless smaller flocks. Taking this contradiction as a starting point, Matthew D. O’Hara describes how religious thought and practice shaped Mexico’s popular politics. As he shows, religion facilitated the emergence of new social categories and modes of belonging in which individuals—initially subjects of the Spanish crown, but later citizens and other residents of republican Mexico—found both significant opportunities for improving their place in society and major constraints on their ways of thinking and behaving.

O’Hara focuses on interactions between church authorities and parishioners from the late-colonial era into the early-national period, first in Mexico City and later in the surrounding countryside. Paying particular attention to disputes regarding caste status, the category of “Indian,” and the ownership of property, he demonstrates that religious collectivities from neighborhood parishes to informal devotions served as complex but effective means of political organization for plebeians and peasants. At the same time, longstanding religious practices and ideas made colonial social identities linger into the decades following independence, well after republican leaders formally abolished the caste system that classified individuals according to racial and ethnic criteria. These institutional and cultural legacies would be profound, since they raised fundamental questions about political inclusion and exclusion precisely when Mexico was trying to envision and realize new forms of political community. The modes of belonging and organizing created by colonialism provided openings for popular mobilization, but they were always stalked by their origins as tools of hierarchy and marginalization.