A democratic constitution for public education

سیستم آموزشی آمریکا با یک معضل شدید مواجه است: به نظارت، قوانین و مقررات دولتی نیاز دارد، اما همچنین باید به اندازه کافی سازگار باشد تا بتواند نیازهای دانش‌آموزان و بسیاری از مشکلات مختلف را که می‌تواند در هر مدرسه به وجود بیاید. بد معروف هستند پل هیل و اشلی جوچیم در اینجا راه حلی ارائه می دهند که به دلیل سادگی و حساسیت مشخص آمریکایی آن بسیار عالی است: سیستم آموزش عمومی ما به یک قانون اساسی نیاز دارد. آنها با تطبیق چارچوب آزمایش شده و واقعی اجدادمان با حکومت ویژه آموزش و پرورش، نشان می‌دهند که پاسخ بخشی از DNA سیاسی ما بوده است.
           
بیشتر اصلاح‌طلبان بر این موضوع تمرکز می‌کنند که چه کسی باید آموزش را کنترل کند، اما هیل. و یوخیم نشان می‌دهند که چه کسی حکومت می‌کند مهم‌تر از تعیین قدرت‌های آنهاست. آن‌ها شورای آموزش مدنی را پیشنهاد می‌کنند؛ یک نهاد دموکراتیک که تحت کنترل‌ها و موازنه‌هایی قرار می‌گیرد که مرزهای اختیارات آن و همچنین آزادی‌های خاص هر مدرسه را مشخص می‌کند. آن‌ها نشان می‌دهند که چگونه چنین سیستمی از مقرراتی که برای ارضای علایق خاص است جلوگیری می‌کند و تمرکز را به کار واقعی در دست تغییر می‌دهد: بهبود عملکرد مدرسه. آنها با طرح مفاهیم چنین سیستمی برای والدین، دانش‌آموزان، معلمان، اتحادیه‌ها، دولت‌های ایالتی و فدرال و دادگاه‌ها، چشم‌اندازی از حکمرانی آموزشی ارائه می‌کنند که به آن وفادار می‌ماند و از نقاط قوت یکی از بزرگترین ابزارهای دموکراتیک استفاده می‌کند. ما تا به حال ایجاد کرده ایم.

America’s education system faces a stark dilemma: it needs governmental oversight, rules and regulations, but it also needs to be adaptable enough to address student needs and the many different problems that can arise at any given school—something that large educational bureaucracies are notoriously bad at. Paul Hill and Ashley Jochim offer here a solution that is brilliant for its simplicity and distinctly American sensibility: our public education system needs a constitution. Adapting the tried-and-true framework of our forefathers to the specific governance of education, they show that the answer has been part of our political DNA all along.
           
Most reformers focus on who should control education, but Hill and Jochim show that who governs is less important than determining what powers they have. They propose a Civic Education Council—a democratic body subject to checks and balances that would define the boundaries of its purview as well as each school’s particular freedoms. They show how such a system would prevent regulations meant to satisfy special interests and shift the focus to the real task at hand: improving school performance. Laying out the implications of such a system for parents, students, teachers, unions, state and federal governments, and courts, they offer a vision of educational governance that stays true to—and draws on the strengths of—one of the greatest democratic tools we have ever created.