A Critical Psychology: Interpretation of the Personal World

اگر خواننده یک حکایت کوتاه از تاریخ فکری خودم را معذور کند، مایلم از آن به عنوان مقدمه ای برای این کتاب استفاده کنم. در سال 1957، من دانشجوی سال دوم یک کالج هنرهای لیبرال در رشته تاریخ قرون وسطی بودم. این سالی بود که ما برای اولین بار دروس فلسفه را معرفی می کردیم و من با اشتیاق وارد این مطالعه شدم. در پی‌گیری فلسفه، حوزه‌ای به نام «روان‌شناسی فلسفی» را کشف کردم که مقوله‌ای از تحقیق تومیستی بود. برای من "روانشناسی فلسفی" به معنای مطالعه صمیمی تر روح (روان) بود و بلافاصله به این نتیجه رسیدم که روانشناسی به عنوان یک رشته باید در مورد این کار باشد. این علاقه فلسفی باعث شد که در اولین دوره مقدماتی روانشناسی ثبت نام کنم. متن ما برای این دوره، اولین ویرایش کتاب مقدمه ای بر روانشناسی ارنست هیلگارد بود. دلایل من برای ورود به این دوره در فصل مقدماتی کتاب هیلگارد پیش بینی شده بود که در آن رشته و مرزهای آن مورد بحث قرار گرفت و این مقدمه برای این بود که من را از قصد اولیه ام برای ثبت نام در دوره محروم کند. قرار بود یاد بگیرم که در قرن بیستم، افرادی که خود را روانشناس می‌خواندند، دیگر علاقه‌ای به پرسش‌های فلسفی همیشگی در مورد روان انسان یا شخص نداشتند. در واقع این پرسش های فلسفی تاریک اندیشانه و گذرا تلقی می شد. روانشناسی اکنون مطالعه "علمی" رفتار انسان بود. این تعریف هیلگارد از روانشناسی به هیچ وجه با این کتاب درسی مقدماتی خاص نبود.

If the reader will excuse a brief anecdote from my own intellectual history, I would like to use it as an introduction to this book. In 1957, I was a sophomore at an undergraduate liberal arts college major­ ing in medieval history. This was the year that we were receiving our first introduction to courses in philosophy, and I took to this study with a passion. In pursuing philosophy, I discovered the area called "philosophical psychology," which was a Thomistic category of inquiry. For me, "philosophical psychology" meant a more intimate study of the soul (psyche), and I immediately concluded that psychology as a discipline must be about this pursuit. This philosophical interest led me to enroll in my first introductory psychology course. Our text for this course was the first edition of Ernest Hilgaard's Introduction to Psychology. My reasons for entering this course were anticipated in the introductory chapter of Hilgaard's book, where the discipline and its boundaries were discussed, and this introduction was to disabuse me of my original intention for enrolling in the course. I was to learn that, in the 20th century, people who called themselves psychologists were no longer interested in perennial philosophical questions about the human psyche or person. In fact, these philosophical questions were considered to be obscurantist and passe. Psychology was now the "scientific" study of human behavior. This definition of psychology by Hilgaard was by no means idiosyncratic to this introductory textbook.