A Biosemiotic Ontology: The Philosophy of Giorgio Prodi

جورجیو پرودی (1928-1987) دانشمند مهم ایتالیایی بود که فلسفه ای اصیل بر اساس دو فرض اساسی ایجاد کرد: 1. زندگی عمدتاً یک پدیده نشانه شناختی است. 2. ماده تا حدی یک پدیده نشانه‌شناختی است.

پرودی مقوله‌های سنوپیثاغورثی پیرس را برای همه پدیده‌های حیات و ماده به کار می‌برد: اولی، دومی، و سومی. آنها به هم پیوسته اند به این معنا که به گفته پرودی، هستی شناسی جهان تا حدودی نشانه شناسی است. در واقع، وقتی ماده را «ساخته شده از» اولی و دومی توصیف می‌کنیم، این بدان معناست که ماده «ذاتاً» دلالت بر نشانه‌شناسی دارد (با حضور سومی در جهان).

در قلب نظریه پرودی. یک فرضیه متافیزیکی نهفته است که یک ژست نظری جاه طلبانه است که پرودی را با توجه به سنت فلسفی مرسوم در موقعیت نامناسبی قرار می دهد. در واقع هستی شناسی خود او نه دوگانه گرایانه است و نه مونیستی. چنین نتیجه‌گیری غیرعادی و عجیب است، اما در زمان حاضر بسیار کمتر از زمانی که برای اولین بار معرفی شد، غیرمعمول است. تجدید حیات واقعی «رئالیسم‌های» مختلف، رئالیسم نشانه‌شناختی پرودی را بسیار جالب‌تر از زمانی که او برای اولین بار رویکرد فلسفی خود را ارائه کرد، می‌کند. آنچه در دیدگاه پرودی غیرمعمول است این است که او هرگز نشانه شناسی را از مادی بودن جهان جدا نکرد. پرودی با دیدگاه ساختارگرایانه «استاندارد» از نشانه‌شناسی به عنوان یک فعالیت مصنوعی و غیرطبیعی موافق نیست. برعکس، پرودی معتقد بود نشانه‌شناسی (یعنی ارتباط متقابل بین اولی، دومی و سومی) در انتهای زندگی قرار دارد. از یک سو، پرودی موضع واقعی واقع گرایانه ای دارد. از سوی دیگر، واقع‌گرایی که نشانه‌شناسی را به‌عنوان پدیده‌های «طبیعی» در بر می‌گیرد. این دیدگاه آخر بسیار غیرمعمول است زیرا همه اشکال، کم و بیش، نشانه‌شناسی را از طبیعت حذف می‌کنند، اما اغلب نشانه‌شناسی را به عناصر غیرنشانه‌شناختی «کاهش» می‌دهند. به گفته پرودی، سمیوز یک پدیده کاملا طبیعی است.

Giorgio Prodi (1928-1987) was an important Italian scientist who developed an original philosophy based on two basic assumptions: 1. life is mainly a semiotic phenomenon; 2. matter is somewhat a semiotic phenomenon.

Prodi applies Peirce's cenopythagorean categories to all phenomena of life and matter: Firstness, Secondness, and Thirdness. They are interconnected meaning that the very ontology of the world, according to Prodi, is somewhat semiotic. In fact, when one describes matter as “made of” Firstness and Secondness, this means that matter ‘intrinsically’ implies semiotics (with Thirdness also being present in the world).

At the very heart of Prodi’s theory lies a metaphysical hypothesis which is an ambitious theoretical gesture that places Prodi in an awkward position with respect to the customary philosophical tradition. In fact, his own ontology is neither dualistic nor monistic. Such a conclusion is unusual and weird, but much less unusual in present time than it was when it was first introduced. The actual resurgence of various “realisms” make Prodi’s semiotic realism much more interesting than when he first proposed his philosophical approach. What is uncommon, in Prodi perspective, is that he never separated semiotics from the materiality of the world. Prodi does not agree with the “standard” structuralist view of semiosis as an artificial and unnatural activity. On the contrary, Prodi believed semiosis (that is, the interconnection between Firstness, Secondness and Thirdness) lies at the very bottom of life. On one hand, Prodi maintains a strong realist stance; on the other, a realism that includes semiosis as ‘natural’ phenomena. This last view is very unusual because all forms, more or less, of realism exclude semiosis from nature but they frequently “reduce” semiosis to non-semiotic elements. According to Prodi, semiosis is a completely natural phenomenon.