31P and 13C NMR of Transition Metal Phosphine Complexes

تقریباً برای یک ربع قرن، کلمات \"رزومه مغناطیسی هسته‌ای\" مترادف با پروتون I، اجاره‌ها بودند. در طول این دوره، ادبیات با تنوع به ظاهر بی‌نهایتی از مطالعات 1H NHR که عمدتاً به شیمی کربن مربوط می‌شد، فراوان بود. گاهی اوقات یک هسته جدید مورد مطالعه قرار می گرفت و حتی در آن روزهای اولیه، پتانسیل ارائه شده توسط C، N، P و F به وضوح تشخیص داده می شد. با وجود جذابیت، مشکلات فنی موجود در اندازه گیری برخی از این هسته ها به دور از اهمیت بود. گشتاورهای مغناطیسی کوچک و فراوانی طبیعی کم در ترکیب با جفت شدن اسپین-اسپین از هسته‌های دیگر، عمدتاً پروتون‌ها، منجر به مشکل سیگنال به نویز شد که شدت آن به طور موثر مطالعه مجتمع‌های فلزی با ویژگی‌های حلالیت نامطلوب را حذف کرد. اولین پیشرفت مهم با ظهور باند پهن 1H-decoupling حاصل شد. به عنوان مثال، رزونانس 31p گسترده و بدون خاصیت مرتبط با لیگاند رایج مورد استفاده تری فنیل فسفین، به یک منفرد تیز و با سهولت قابل مشاهده در هنگام استفاده از جداسازی باند پهن تبدیل می شود (شکل 1 را ببینید). علی‌رغم این بررسی بهبود مولکول‌های جالب‌تر، مانند کمپلکس‌های فعال کاتالیزوری، مجبور شد در انتظار توسعه روش‌های تبدیل فوریه بماند، زیرا تنها با روش‌های میانگین‌گیری سیگنال نسبتاً سریع می‌توان نسبت سیگنال به نویز کافی را به دست آورد.

For almost a quarter of a century the words "nuclear magnetic reso­ nance" were synonymous with proton I,leasurements. During this period the literature abounded with a seemingly infinite variety of 1H NHR studies concerned primarily with carbon chemistry. Occasionally a "novel" nucleus was studied and, even in those early days, the poten- 13 14 31 19 tial offered by C, N, P and F was clearly recognized. Despite the allure, the technical difficulties involved in measuring some of these nuclei were far from trivial. Small magnetic moments and low natural abundance in combination with spin-spin coupling from other nuclei, mostly protons, resulted in a signal-to-noise problem whose severity effectively excluded the study of metal complexes with unfa­ vorable solubility characteristics. The first important breakthrough came with the advent of broad band 1H-decoupling. For example, the featureless broad 31p resonance associated with the commonly used ligand triphenyl phosphine is converted to a sharp, more readily ob­ served singlet when wide-band decoupling is employed (see Fig. 1). Despite this improvement investigation of more interesting molecules, such as catalytically active complexes was forced to await the devel­ opment of Fourier Transform methods since only with relatively rapid signal averaging methods could sufficient signal-to-noise ratios be achieved.