1912: Wilson, Roosevelt, Taft and Debs - The Election that Changed the Country

چهار مرد خارق‌العاده در سال 1912 به دنبال ریاست‌جمهوری بودند. تئودور روزولت رئیس‌جمهور سابق کاریزماتیک و هنوز هم بسیار محبوب بود که می‌کوشید حزب جمهوری‌خواه را به سمت یک برند محافظه‌کاری ملی‌گرایانه‌تر و کمتر مادی گرایانه‌تر و هدف عدالت اجتماعی هدایت کند.

جانشین و دوست نزدیک او، ویلیام هاوارد تافت، سیاستمداری بی‌میل بود که تنها آرزوی او حضور در دادگاه عالی ایالات متحده بود. تافت دوست‌داشتنی و راحت‌طلب نقطه مقابل روزولت بی‌قرار بود. پس از اینکه تفت نتوانست سیاست‌های اصلاح‌طلبانه سلف خود را به پیش ببرد، روزولت تلخ تصمیم گرفت تافت را برای نامزدی حزب به چالش بکشد. روزولت که توسط یک کنوانسیون تحت کنترل تافت خنثی شد، حزب جمهوری‌خواه را رها کرد و در انتخابات عمومی به عنوان نامزد حزب سومی که توسط خودش ساخته شده بود، یعنی پیشروان بول موس شرکت کرد.

وودرو ویلسون، رئیس سابق دانشگاه پرینستون، همه را شگفت‌زده کرد. با گرفتن نامزدی دموکرات ها از روسای حزب که او را فرماندار نیوجرسی کرده بودند. او که یک نظریه پرداز برجسته سیاسی بود، نسبتاً تازه واردی در شیوه حکومت داری بود و بین ترس از اصلاحات رادیکال و اعتقادش به حکومت محدود سرگردان بود.

چهارمین نامزد، رهبر کارگری یوجین وی. دبز، پیش از این دو بار برای ریاست جمهوری با بلیت سوسیالیست نامزد شده بود. او که یک جنگجوی سرسخت در راه عدالت اقتصادی برای طبقه کارگر بود، نیرویی بود که باید در بحث بزرگ در مورد چگونگی کاهش افراط سرمایه داری صنعتی که در مرکز انتخابات 1912 قرار داشت، در نظر گرفت.

چیس بازگو می کند. تمام هیجان و ترحم لحظه ای منحصر به فرد در تاریخ آمریکا: انتخابات مقدماتی مهم، کنوانسیون تلخ نامزدی جمهوری خواهان که حزب را برای همیشه از هم جدا کرد، پیروزی خیره کننده ویلسون در چهل و ششمین رای در مجمع دموکرات ها، ساحل به ساحل تماشایی روزولت. سوت توقف انتخابات، امتناع سرسختانه تافت از مبارزه با مربی سابقش، حضور پر انرژی دبز در مبارزات انتخاباتی، و "انتخابات تصادفی" ویلسون با کمتر از اکثریت آرای مردم.

اگر روزولت نامزد جمهوری خواهان شده بود، او تقریباً مطمئناً یک بار دیگر به عنوان رئیس جمهور انتخاب می شدند و جمهوری خواهان احتمالاً به حزب اصلاحات تبدیل می شدند. در عوض، حزب جمهوری‌خواه به دست یک برتری محافظه‌کار رفت که با رونالد ریگان و جورج دبلیو بوش به کمال رسید، و حزب تا به امروز با مبارزه بین اصلاحات و ارتجاع، انزواگرایی و انترناسیونالیسم متلاشی شده است.

رقابت ریاست جمهوری 1912 اولین مسابقه از زمان جفرسون و همیلتون بود که در آن مسئله بزرگ سرنوشت استثنایی آمریکا مورد بحث قرار گرفت. 1912 آمریکا را تغییر داد.

Four extraordinary men sought the presidency in 1912. Theodore Roosevelt was the charismatic and still wildly popular former president who sought to redirect the Republican Party toward a more nationalistic, less materialistic brand of conservatism and the cause of social justice.

His handpicked successor and close friend, William Howard Taft, was a reluctant politician whose sole ambition was to sit on the U.S. Supreme Court. Amiable and easygoing, Taft was the very opposite of the restless Roosevelt. After Taft failed to carry forward his predecessor's reformist policies, an embittered Roosevelt decided to challenge Taft for the party's nomination. Thwarted by a convention controlled by Taft, Roosevelt abandoned the GOP and ran in the general election as the candidate of a third party of his own creation, the Bull Moose Progressives.

Woodrow Wilson, the former president of Princeton University, astonished everyone by seizing the Democratic nomination from the party bosses who had made him New Jersey's governor. A noted political theorist, he was a relative newcomer to the practice of governing, torn between his fear of radical reform and his belief in limited government.

The fourth candidate, labor leader Eugene V. Debs, had run for president on the Socialist ticket twice before. A fervent warrior in the cause of economic justice for the laboring class, he was a force to be reckoned with in the great debate over how to mitigate the excesses of industrial capitalism that was at the heart of the 1912 election.

Chace recounts all the excitement and pathos of a singular moment in American history: the crucial primaries, the Republicans' bitter nominating convention that forever split the party, Wilson's stunning victory on the forty-sixth ballot at the Democratic convention, Roosevelt's spectacular coast-to-coast whistle-stop electioneering, Taft's stubborn refusal to fight back against his former mentor, Debs's electrifying campaign appearances, and Wilson's "accidental election" by less than a majority of the popular vote.

Had Roosevelt received the Republican nomination, he almost surely would have been elected president once again and the Republicans would likely have become a party of reform. Instead, the GOP passed into the hands of a conservative ascendancy that reached its fullness with Ronald Reagan and George W. Bush, and the party remains to this day riven by the struggle between reform and reaction, isolationism and internationalism.

The 1912 presidential contest was the first since the days of Jefferson and Hamilton in which the great question of America's exceptional destiny was debated. 1912 changed America.