William Morris’s Utopianism: Propaganda, Politics and Prefiguration

این کتاب تفسیر جدیدی از آرمان‌شهری ویلیام موریس به عنوان بسط استراتژیک نوشته سیاسی او ارائه می‌دهد. نوشته‌های اتوپیایی موریس، در کنار روزنامه‌نگاری و سخنرانی‌های عمومی او، بخشی از یک پروژه ضد هژمونیک پایدار را تشکیل می‌داد که هم در دنیای زندگی جنبش سوسیالیستی fin de siècle و هم در فرهنگ‌های ادبی مسلط زمان او دخالت می‌کرد. اوون هالند این را با قرار دادن موریس در گفتگو با نویسندگان موج اول فمینیسم، چوپانان قرن نوزدهم، و همچنین احیاگران رمانتیک و امپریالیست های دهه 1880 نشان می دهد. در انجام این کار، او E.P. استدلال تامپسون و میگل ابنسور مبنی بر اینکه نوشته‌های اتوپیایی موریس باید ضدسیاسی و اکتشافی در نظر گرفته شود، و به جای کار پیش پا افتاده‌تر تبلیغاتی، به آموزش تربیتی میل توجه دارد. او نشان می‌دهد که چگونه اتوپیایی موریس در برابر دانه‌های اکنون اینجا ظهور کرد، درگیر بحث‌های ابزاری و تبلیغاتی، و پیچیده‌تر کردن دیدگاه تامپسون و ابنسور درباره شخصیت ضدسیاسی آن.

This book offers a new interpretation of William Morris’s utopianism as a strategic extension of his political writing. Morris’s utopian writing, alongside his journalism and public lectures, constituted part of a sustained counter-hegemonic project that intervened both into the life-world of the fin de siècle socialist movement, as well as the dominant literary cultures of his day. Owen Holland demonstrates this by placing Morris in conversation with writers of first-wave feminism, nineteenth-century pastoralists, as well as the romance revivalists and imperialists of the 1880s. In doing so, he revises E.P. Thompson’s and Miguel Abensour’s argument that Morris’s utopian writing should be conceived as anti-political and heuristic, concerned with the pedagogic education of desire, rather than with the more mundane work of propaganda. He shows how Morris’s utopianism emerged against the grain of the now-here, embroiled in instrumental, propagandistic polemic, complicating Thompson’s and Abensour’s view of its anti-political character.