Serielle Überbietung: Zur televisuellen Ästhetik und Philosophie exponierter Steigerungen

به‌عنوان یک چهره سریالی از تداوم و تنوع، پویایی پیشنهادات برتر همیشه محصولات و شیوه‌های فرهنگ رسانه را شکل داده است. در گفتمان های مدرنیته متاخر، بیش از حد پیشنهاد - به عنوان منطق افزایش ظاهراً صرفاً کمی بدون ارزش افزوده کیفی - در درجه اول وضعیت منفی دارد. بنابراین، درک آنها در تضاد آشکار با مجموعه ای است که در دو دهه اخیر قدردانی زیادی را تجربه کرده است. شرافت آنها بیش از هر چیز به لطف سریال های تلویزیونی آمریکایی است که به نوبه خود نور جدیدی را بر اشکال و روش های پیشی گرفتن مناقصه می افکند. تحقیقات آندریاس سودمن با استفاده از مثال‌های تاریخی و کنونی متعدد نشان می‌دهد که چگونه سریال‌های تلویزیونی نه تنها فرآیندهای پیشنهادی را نشان می‌دهند، بلکه از آن‌ها به صورت بازتابنده و سازنده برای اهداف زیبایی‌شناختی خود استفاده می‌کنند

Als serielle Figur der Fortsetzung und Variation prägt die Dynamik der Überbietung seit jeher die Produkte und Praktiken der Medienkultur. In den Diskursen der Spätmoderne hat Überbietung – als Logik einer vermeintlich bloß quantitativen Steigerung ohne qualitativen Mehrwert – primär einen negativen Status. Damit steht ihre Wahrnehmung im deutlichen Kontrast zu jener der Serie, die in den letzten zwei Jahrzehnten eine enorme Aufwertung erfahren hat. Ihre Nobilitierung ist vor allem das Verdienst amerikanischer Fernsehserien, die wiederum auch die Formen und Verfahren der Überbietung in einem neuen Licht erscheinen lassen. Anhand zahlreicher historischer wie aktueller Beispiele stellt Andreas Sudmanns Untersuchung dar, wie Fernsehserien Überbietungsprozesse nicht nur veranschaulichen, sondern sie auch für ihre ästhetischen Zwecke reflexiv und produktiv nutzen