Evolving Nature of Objectivity in the History of Science and its Implications for Science Education

این کتاب به بررسی ماهیت در حال تکامل عینیت در تاریخ علم و پیامدهای آن برای آموزش علم می‌پردازد. عموماً تصور می شود که عینیت، یقین، صدق، کلیت، روش علمی و انباشت داده های تجربی، هم علم و هم آموزش علم را مشخص می کنند. چنین ارزش‌های جهانی مرتبط با علم ممکن است در حین مطالعه مناقشات در زمینه تاریخی اصلی خود به چالش کشیده شوند. فعالیت علمی با عینیت یا روش علمی مشخص نمی شود، بلکه مناقشات، تفسیرهای جایگزین از داده ها، ابهام و عدم قطعیت مشخص می شود. اگرچه عینیت مترادف با صدق یا یقین نیست، اما دیگر فضایل معرفتی را تحت الشعاع قرار داده است و عینی بودن اغلب به عنوان مترادف علمی به کار می رود.

تحقیقات اخیر در تاریخ و فلسفه علم نشان داده است که داده‌های تجربی (ارژی باکونی کمی‌سازی) نیست، بلکه تنوع / کثرت در یک رشته علمی است که به این امر کمک می‌کند. درک عینیت تاریخ علم نشان می دهد که عینیت و ذهنیت را می توان دو قطب یک پیوستار در نظر گرفت و این دوگانگی منجر به تضاد در درک ماهیت در حال تکامل عینیت می شود.

تاریخ عینیت چیزی کمتر از تاریخ علم نیست و اشکال در حال تکامل و متغیر عینیت به این معنا نیست که یکی در یک توالی جایگزین دیگری شود، بلکه هر شکل مکمل دیگری است.

این کتاب به دلیل اصرارش بر این نکته قابل توجه است که فلسفه علم، و به ویژه تحلیل این رشته از عینیت به عنوان مشخصه فرضی روش علمی، ارزش مستقیمی برای آموزگاران علم دارد. منصور نیاز با دقت و در عین حال خواندنی‌ترین شیوه به شیوه‌ای می‌پردازد که طی سال‌ها در مجلات آموزشی تأثیرگذار و کتاب‌های درسی به عینیت پرداخته شده است. این شگفت انگیز است که چگونه برخی دیدگاه ها محو می شوند، در حالی که سؤالات اساسی هیچ نشانه ای از حذف شدن ندارند. کتاب‌های کمی وجود دارند که هم فلسفه و هم آموزش را جدی می‌گیرند – این یکی جدی است!

رولد هافمن، دانشگاه کرنل، شیمی‌دان، نویسنده و برنده جایزه نوبل شیمی

This book explores the evolving nature of objectivity in the history of science and its implications for science education. It is generally considered that objectivity, certainty, truth, universality, the scientific method and the accumulation of experimental data characterize both science and science education. Such universal values associated with science may be challenged while studying controversies in their original historical context. The scientific enterprise is not characterized by objectivity or the scientific method, but rather controversies, alternative interpretations of data, ambiguity, and uncertainty. Although objectivity is not synonymous with truth or certainty, it has eclipsed other epistemic virtues and to be objective is often used as a synonym for scientific.

Recent scholarship in history and philosophy of science has shown that it is not the experimental data (Baconian orgy of quantification) but rather the diversity / plurality in a scientific discipline that contributes toward understanding objectivity. History of science shows that objectivity and subjectivity can be considered as the two poles of a continuum and this dualism leads to a conflict in understanding the evolving nature of objectivity.

The history of objectivity is nothing less than the history of science itself and the evolving and varying forms of objectivity does not mean that one replaced the other in a sequence but rather each form supplements the others.

This book is remarkable for its insistence that the philosophy of science, and in particular that discipline’s analysis of objectivity as the supposed hallmark of the scientific method, is of direct value to teachers of science. Meticulously, yet in a most readable way, Mansoor Niaz looks at the way objectivity has been dealt with over the years in influential educational journals and in textbooks; it’s fascinating how certain perspectives fade, while basic questions show no sign of going away. There are few books that take both philosophy and education seriously – this one does!

Roald Hoffmann, Cornell University, chemist, writer and Nobel Laureate in Chemistry