Die Verdammten der Stadt: Eine vergleichende Soziologie fortgeschrittener Marginalität

شهر ملعون ما را به قلب محله یهودی نشین سیاه داخل شیکاگو و محله غیرصنعتی حومه پاریس می برد و متوجه می شود که حاشیه نشینی شهری در همه جا یکسان نیست. با تکیه بر داده های میدانی، آماری و تاریخی، Wacquant نشان می دهد که کاهش مناطق درون شهری در ایالات متحده پس از دهه 1960 را نمی توان با ظهور طبقه فرودست توضیح داد، بلکه با خروج ترکیبی از بازار و دولت، که تشویق می کرد، توضیح داد. با یک سیاست دولتی جداسازی و رهاسازی شهری. از سوی دیگر، در شهرهای اروپایی، گسترش «محله‌های مشکل‌دار» خبر از ظهور گتوهایی به سبک آمریکایی نمی‌دهد. بلکه از فروپاشی مناطق طبقه کارگر، بیکاری انبوه، کاهش اشتغال، و اختلاط قومی جمعیت‌هایی که قبلاً تفکیک شده بودند، سرچشمه می‌گیرد و تشکیلات شهری را ایجاد می‌کند که بیشتر «ضد گتو» هستند.

br/

مقایسه بین «کمربند سیاه» آمریکا و «کمربند قرمز» فرانسه نشان می‌دهد که ساختارها و سیاست‌های دولتی نقش مهمی در بیان طبقه، نژاد و فضا در دو سوی اقیانوس اطلس ایفا می‌کنند. بازی. او همچنین تبلور یک رژیم جدید حاشیه‌نشینی را نشان می‌دهد که ناشی از تکه تکه شدن کار دستمزدی، عقب‌نشینی دولت رفاه، و تمرکز طبقه‌های اجتماعی محروم در مناطق انگ شده و فاقد یک اصطلاح هویتی جمعی است. این مناطق بدنام نه تنها گودال‌های دوران اقتصادی گذشته هستند، بلکه محل پرورش پراکاریات در عصر سرمایه‌داری نئولیبرال هستند.

Die Verdammten der Stadt führt uns mitten ins schwarze Ghetto im Inneren Chicagos und in die sich deindustrialisierende Banlieue in den Außenzonen von Paris und entdeckt, dass städtische Marginalität nicht überall gleich ist. Auf Grundlage von Feld-, statistischen und historischen Daten zeigt Wacquant, dass die Rückbildung der innerstädtischen Gebiete in den Vereinigten Staaten im Anschluss an die 1960er Jahre nicht durch die Entstehung einer underclass erklärt werden kann, sondern durch den gemeinsamen Rückzug von Markt und Staat, der von einer staatlichen Politik der Rassentrennung und der Aufgabe der Städte gefördert wurde. In den europäischen Städten dagegen läutet die Ausbreitung von „Problemquartieren“ nicht die Entstehung von Ghettos amerikanischen Stils ein. Sie rührt vielmehr von der Zersetzung der Arbeiterklassegebiete, von Massenarbeitslosigkeit, der Prekarisierung von Beschäftigung und der ethnischen Durchmischung von bislang getrennten Populationen, wodurch städtische Formationen hervorgebracht wurden, die eher „Anti-Ghettos“ sind.

Der Vergleich zwischen dem US-amerikanischen „Schwarzen Gürtel“ und dem „Roten Gürtel“ Frankreichs zeigt, dass staatliche Strukturen und Politiken eine entscheidende Rolle bei der Artikulation von Klasse, Rasse und Raum auf beiden Seiten des Atlantiks spielen. Er zeigt auch die Kristallisation eines neuen Regimes von Marginalität, die von der Fragmentierung der Erwerbsarbeit, dem Rückzug des Sozialstaates und der Konzentration benachteiligter sozialer Kategorien in stigmatisierten Distrikten angeheizt wird, die über kein kollektives Idiom der Identität verfügen. Diese diffamierten Bezirke sind nicht nur die Senkgruben einer vergangenen ökonomischen Ära, sondern auch die Brutstädte des Prekariats im Zeitalter des neoliberalen Kapitalismus.