Comedies of Nihilism: The Representation of Tragedy Onscreen

این کتاب خوانش‌های نزدیک از هفت فیلم کمدی پس از هزاره را ارائه می‌کند: بالا در هوا، تندر استوایی، JCVD ، مرد وینه‌باگو، تروتسکی، مهربان باشید و هملت 2. این دنباله ای است بر مطالعه برجسته استنلی کاول در سال 1981 در مورد ژانر کمدی، تعقیب خوشبختی، جایی که او هفت کمدی از "عصر طلایی" هالیوود را بررسی می کند. خان این ایده را مطرح می‌کند که کمدی‌ها، زمانی که بر «پایان خوش» متعارف متمرکز می‌شدند، دیگر علاقه‌ای به جزئیات مراحل رسیدن به پایانی که ما ممکن است شاد بدانیم، ندارند. در عوض، دستور کار اکثر کمدی‌های جدی فرهنگی امروز، «جعل» است، تا هر چیزی که منصفانه است را ناپسند جلوه دهد. هفت فیلمی که در اینجا ارائه می شوند، نوعی نیهیلیسم فرهنگی را به خطر می اندازند - جعل به خاطر جعل و نه چیز دیگر، نه نشان دهنده وعده فیلم، بلکه شکست آن است.

با یکسان دانستن شکست فیلم با سیاست ملی شکست خورده کانادا (یا سیاست شکست خورده ناسیونالیسم و ​​جامعه به طور کلی)، این مطالعه نشان می دهد که کمدی کمتر با شادی ارتباط دارد و بیشتر با گروتسک ارتباط دارد. فیلم‌های تحلیل‌شده نشان‌دهنده شکل‌های فوق‌العاده‌ای از طنز کمیک هستند و به سمت آنچه تئاتر به‌عنوان تراژدی یا چشم‌انداز تراژیک می‌شناسد، حرکت می‌کنند.

This book presents close-readings of seven post-millennial comedic films: Up in the Air, Tropic Thunder, JCVD, Winnebago Man, The Trotsky, Be Kind Rewind, and Hamlet 2. It is a sequel to Stanley Cavell’s 1981 landmark study of the comedic genre, Pursuits of Happiness, where he examines seven comedies of Hollywood’s “Golden Age.” Khan puts forward the idea that comedies, once centred on the conventional “happy ending,” are no longer interested in detailing the steps to any ending we might call happy. Instead, the agenda of most culturally serious comedies today is to “spoof,” to make all that is fair foul. The seven films presented here risk a type of cultural nihilism—spoofing for the sake of spoofing and nothing else, indicative not of film’s promise but it’s failure.

By equating the failure of film with the failed national politics of Canada (or the failed politics of nationalism and community more generally), this study shows that comedy has less to do with happiness, and more to do with the grotesque. The films analysed represent hyper-realized forms of comic irony and move towards what theatre knows as tragedy, or a tragic vision.