Deadline: Populism and the Press in Venezuela

از سال 2006، ونزوئلا دارای بالاترین میزان قتل در آمریکای جنوبی و یکی از بالاترین سطوح خشونت با اسلحه در جهان بوده است. هوگو چاوز، رئیس جمهور سابق، که در سال 2013 درگذشت، میزان جنایات خشونت آمیز را کم اهمیت جلوه داد و در عوض بر توانبخشی تاکید کرد. جانشین او، رئیس جمهور نیکلاس مادورو، رویکرد مخالف را در پیش گرفت و یک جنگ همه جانبه علیه جنایت اعلام کرد (mano dura). دلیل این تغییر شدید به سوی اقدامات تنبیهی بیشتر چیست؟
 
در مهلت، رابرت سامت، انسان شناس، با تمرکز بر رابطه بین پوپولیسم، مطبوعات و آنچه که او می نامد، به این سؤال پاسخ می دهد. اراده به امنیت.» او با تکیه بر نزدیک به یک دهه تحقیق قوم نگاری در کنار روزنامه نگاران در مورد ضرب و شتم جنایت کاراکاس، نشان می دهد که چگونه رسانه ها سیاست امنیتی را از پایه شکل دادند. به طرز متناقضی، چرخش تنبیهی ونزوئلا محصول دیکتاتوری نبود، بلکه نتیجه عملکردها و نهادهایی بود که معمولاً با دموکراسی مرتبط است. سامت این تناقض آشکار را با کاوش در انتشار انکار (اتهامات) غیرقانونی توسط روزنامه نگاران جنایی، سردبیران، منابع و مخاطبان به حساب می آورد. Denuncias نوعی شرمساری یا افشاگری عمومی است که خشم مردم را علیه قدرت‌ها هدایت می‌کند. Deadline با نشان دادن اینکه چگونه مخالفان مخالف را بسیج می کنند، داستان بسیار بزرگ تری در مورد رابطه بین مطبوعات، خشم عمومی و سیاست امنیتی در قرن بیست و یکم ایجاد می کند.

Since 2006, Venezuela has had the highest homicide rate in South America and one of the highest levels of gun violence in the world. Former president Hugo Chávez, who died in 2013, downplayed the extent of violent crime and instead emphasized rehabilitation. His successor, President Nicolás Maduro, took the opposite approach, declaring an all-out war on crime (mano dura). What accounts for this drastic shift toward more punitive measures?
 
In Deadline, anthropologist Robert Samet answers this question by focusing on the relationship between populism, the press, and what he calls “the will to security.” Drawing on nearly a decade of ethnographic research alongside journalists on the Caracas crime beat, he shows how the media shaped the politics of security from the ground up. Paradoxically, Venezuela’s punitive turn was not the product of dictatorship, but rather an outgrowth of practices and institutions normally associated with democracy. Samet reckons with this apparent contradiction by exploring the circulation of extralegal denuncias (accusations) by crime journalists, editors, sources, and audiences. Denuncias are a form of public shaming or exposé that channels popular anger against the powers that be. By showing how denuncias mobilize dissent, Deadline weaves a much larger tale about the relationship between the press, popular outrage, and the politics of security in the twenty-first century.