The Nonhuman Turn

ویرایش ریچارد گروسین از مرکز مطالعات قرن بیست و یکم، این اولین کتابی است که مجموعه وسیعی از رویکردهای انتقادی، نظری و فلسفی کنونی به علوم انسانی و اجتماعی را نام‌گذاری و توصیف می‌کند - و بنابراین ادغام می‌کند. تحت مفهوم چرخش غیر انسانی هر یک از این رویکردها درگیر متمرکز کردن انسان به نفع توجه به غیرانسان است که توسط مشارکت کنندگان به طرق مختلف درک می شود - از نظر حیوانات، تأثیرپذیری، بدن، مادیات، فناوری ها، و سیستم های ارگانیک و ژئوفیزیک.

برخلاف چرخش پساانسانی، چرخش غیرانسانی باعث نمی‌شود ادعایی درباره غایت شناسی یا پیشرفت که در آن از انسان شروع می کنیم و تحولی را از انسان به پساانسان می بینیم. در عوض، چرخش غیرانسانی اصرار دارد (به تعبیر برونو لاتور) که «ما هرگز انسان نبوده‌ایم»، که انسان همیشه با غیرانسان تکامل یافته، همزیستی یا همکاری داشته است – و اینکه انسان دقیقاً با این عدم تمایز از غیرانسان شناخته می‌شود. /p>

مشارکت کنندگان: جین بنت، جانز هاپکینز یو. ایان بوگوست، موسسه فناوری جورجیا؛ وندی هوی کیونگ چون، براون یو; Mark B. N. Hansen, Duke U; ارین منینگ، کنکوردیا یو، مونترال؛ برایان ماسومی، U از مونترال; تیموتی مورتون، رایس یو. استیون شاویرو، وین ایالت U; ربکا شلدون، ایندیانا یو.

Edited by Richard Grusin of the Center for 21st Century Studies, this is the first book to name and characterize—and therefore consolidate—a wide array of current critical, theoretical, and philosophical approaches to the humanities and social sciences under the concept of the nonhuman turn. Each of these approaches is engaged in decentering the human in favor of a concern for the nonhuman, understood by contributors in a variety of ways—in terms of animals, affectivity, bodies, materiality, technologies, and organic and geophysical systems.

The nonhuman turn in twenty-first-century studies can be traced to multiple intellectual and theoretical developments from the last decades of the twentieth century: actor-network theory, affect theory, animal studies, assemblage theory, cognitive sciences, new materialism, new media theory, speculative realism, and systems theory. Such varied analytical and theoretical formations obviously diverge and disagree in many of their assumptions, objects, and methodologies. However, they all take up aspects of the nonhuman as critical to the future of twenty-first-century studies in the arts, humanities, and social sciences.

Unlike the posthuman turn, the nonhuman turn does not make a claim about teleology or progress in which we begin with the human and see a transformation from the human to the posthuman. Rather, the nonhuman turn insists (paraphrasing Bruno Latour) that “we have never been human,” that the human has always coevolved, coexisted, or collaborated with the nonhuman—and that the human is identified precisely by this indistinction from the nonhuman.

Contributors: Jane Bennett, Johns Hopkins U; Ian Bogost, Georgia Institute of Technology; Wendy Hui Kyong Chun, Brown U; Mark B. N. Hansen, Duke U; Erin Manning, Concordia U, Montreal; Brian Massumi, U of Montreal; Timothy Morton, Rice U; Steven Shaviro, Wayne State U; Rebekah Sheldon, Indiana U.