The Roman Inquisition: A Papal Bureaucracy and Its Laws in the Age of Galileo

در حالی که تفتیش عقاید اسپانیا بیشترین ادعا را برای توجه دانشمندان و تخیل عمومی داشته است، تفتیش عقاید رومی که در سال 1542 تأسیس شد و ابزار کلیدی اقتدار پاپ بود، قدرتمندتر، مهم‌تر و طولانی‌تر بود. توسط پل سوم تأسیس شد و در ابتدا با هدف ریشه کنی بدعت های پروتستانی، از پیشینیان قرون وسطی پیروی کرد، اما با تبدیل شدن به یک ارگان متمرکز بسیار مفصل که مستقیماً به پاپ وابسته بود، فراتر از آنها رفت. در اواخر قرن شانزدهم، تفتیش عقاید رومی، رویه‌های متمایز، روند قانونی و پرسنل، جماعت کاردینال‌ها و کارکنان حرفه‌ای خود را توسعه داده بود. روند قانونی آن برخاسته از تکنیک Inquisitio است که توسط Innocent III در اوایل قرن سیزدهم فرموله شد و به زودرس ترین بوروکراسی پاپی در راه رسیدن به اولین دولت \"مطلق\" تبدیل شد.

همانطور که توماس اف. مایر نشان می‌دهد، تفتیش عقاید با گسترش خود دستخوش تغییرات دائمی شد. مؤسسه جدید مدیریت پرونده و سایر رویه‌های خود را از رویه‌های یکی دیگر از اجداد قرون وسطایی، دادگاه عالی روم، روتا، الگوبرداری کرد. مایر با توجه بی‌نظیر به منابع آرشیوی و جزئیات، بوروکراسی سازمانی بسیار واضحی را با رهبری پاپ به تصویر می‌کشد. او کاردینال تفتیش عقاید، از جمله کسانی که نقش عمده‌ای در محاکمه‌های گالیله بازی می‌کنند، مشخص می‌کند و منشأ اجتماعی و جغرافیایی، تحصیلات، وضعیت اقتصادی، مشاغل قبلی در کلیسا، و شبکه‌های حمایتی را شرح می‌دهد. در نقطه ای که این مطالعه به پایان می رسد، در حدود سال 1640، پاپ اوربان هشتم دستگاه تفتیش عقاید رومی را ابزار شخصی خود قرار داده بود و تا حدی بر آن تسلط داشت که هیچ یک از پیشینیانش به آن نزدیک نشده بودند.

While the Spanish Inquisition has laid the greatest claim to both scholarly attention and the popular imagination, the Roman Inquisition, established in 1542 and a key instrument of papal authority, was more powerful, important, and long-lived. Founded by Paul III and originally aimed to eradicate Protestant heresy, it followed medieval antecedents but went beyond them by becoming a highly articulated centralized organ directly dependent on the pope. By the late sixteenth century the Roman Inquisition had developed its own distinctive procedures, legal process, and personnel, the congregation of cardinals and a professional staff. Its legal process grew out of the technique of inquisitio formulated by Innocent III in the early thirteenth century, it became the most precocious papal bureaucracy on the road to the first "absolutist" state.

As Thomas F. Mayer demonstrates, the Inquisition underwent constant modification as it expanded. The new institution modeled its case management and other procedures on those of another medieval ancestor, the Roman supreme court, the Rota. With unparalleled attention to archival sources and detail, Mayer portrays a highly articulated corporate bureaucracy with the pope at its head. He profiles the Cardinal Inquisitors, including those who would play a major role in Galileo's trials, and details their social and geographical origins, their education, economic status, earlier careers in the Church, and networks of patronage. At the point this study ends, circa 1640, Pope Urban VIII had made the Roman Inquisition his personal instrument and dominated it to a degree none of his predecessors had approached.