Zur Lehre vom Wesen und zur Methode der eidetischen Variation: Texte aus dem Nachlass (1891-1935)

دو روش کاهش ایدتیک و پدیدارشناختی برای پدیدارشناسی هوسرل اساسی هستند. مجلد حاضر که شامل دست نوشته‌های تحقیقی درباره نظریه ذات است که از دیدگاه واقعی انتخاب شده‌اند و بین سال‌های 1891 و 1935 ایجاد شده‌اند، بنابراین مکمل جلد کاهش پدیدارشناختی (Husserliana XXXIV) است. مشابه مراحلی که در آن آموزش دستخوش تغییراتی شد، به پنج بخش (I-V) تقسیم می‌شود که هر کدام دارای سؤالات موضوعی مشخص و نقاط کانونی است: پس از ملاحظات اولیه اولیه (I: 1891-1900)، بینش ماهیت در مورد بحث قرار می‌گیرد. ارتباط با شکل‌گیری مفاهیم (II: 1901-1917) و بنابراین مکمل مطالعات نظریه قضاوت (Husserliana XL، قسمت C) نیز می‌باشد. تحلیل‌هایی در پی می‌آیند که عمدتاً به پایین‌ترین کلیت، بلکه به کارکرد تخیل در تنوع اختصاص دارد (III: 1917/18). تمایز بین موجودات معمولی و دقیق یکی دیگر از موضوعات است (IV: 1918-1925). بخش آخر (V: 1926-1935) به متونی اختصاص دارد که عمدتاً به حوزه های مشکل Eidos "I" و - مرتبط نزدیک - Eidos "جهان" و بنابراین به زمینه جهان زندگی اختصاص دارد. جلد (Husserliana XXXIX) و جلدهای Krisis (Husserliana VI و XXIX). در اینجا هوسرل همچنین به موضوعاتی می‌پردازد که محدودیت‌های روش را نشان می‌دهند، به عنوان مثال، تنوع ظاهری شخصیت من.

Grundlegend für Husserls Phänomenologie sind die beiden Methoden der eidetischen und der phänomenologischen Reduktion. Der vorliegende Band, der unter sachlichen Gesichtspunkten ausgewählte, zwischen 1891 und 1935 entstandene Forschungsmanuskripte zur Lehre vom Wesen enthält, ist deshalb komplementär zu dem Band über phänomenologische Reduktion (Husserliana XXXIV). Er ist – analog zu den Phasen, in denen jene Lehre Modifikationen erfahren hat – in fünf Teile (I-V) gegliedert mit je charakteristischen thematischen Fragestellungen und Schwerpunkten: Nach ersten Vorüberlegungen (I: 1891-1900) wird die Wesenseinsicht im Zusammenhang mit der Begriffsbildung erörtert (II: 1901-1917) und ergänzt daher ebenso die Untersuchungen zur Urteilstheorie (Husserliana XL, Teil C). Es folgen Analysen, die sich vor allem dem niedersten Allgemeinen, aber auch der Funktion der Phantasie bei der Variation widmen (III: 1917/18). Die Abgrenzung von typischen und exakten Wesen bildet einen weiteren Schwerpunkt (IV: 1918-1925). Der letzte Teil (V: 1926-1935) gilt Texten, die sich vor allem mit den Problemfeldern Eidos „Ich“ und – damit eng zusammenhängend – Eidos „Welt“ befassen und somit zu dem Kontext des Lebenswelt-Bandes (Husserliana XXXIX) und der Krisis-Bände (Husserliana VI und XXIX) gehören. Hierbei berührt Husserl auch Themen, welche die Grenzen der Methode aufzeigen, z.B. die eidetische Variation meines eigenen Charakters.