Zoo renewal : white flight and the animal ghetto

چرا در باغ وحش احساس بدی داریم؟ در یک ضد تاریخ شگفت انگیز از باغ وحش های آمریکا در دهه های 1960 و 1970، لیزا اودین روایت آشنای اصلاح باغ وحش، از قفس های برهنه تا محوطه های طبیعی تر را بازبینی می کند. او استدلال می کند که اصلاحات به داستان شهرها و احساسات نسبت به بسیاری از ساکنان انسانی آنها تعلق دارد.

در تجدید باغ وحش، اودین نشان می دهد که چگونه تلاش ها برای طبیعی تر کردن باغ وحش و پناهگاهی برای گونه های خاص، ترس سفیدپوستان را در مورد شهر آمریکایی منعکس می کند - و به طور مشخص، چقدر باعث شرمساری بسیاری از بازدیدکنندگان شده است. احساس در مشاهده حیوانات محصور شده بر اضطراب های گسترده تر در مورد نژاد و زندگی شهری است. اودین با بررسی کمپین علیه قفس ها، بازسازی باغ وحش ملی در واشنگتن دی سی و باغ وحش سن دیگو، و موارد یک ببر ماده نادر سفید بنگال و مجموعه ای از کرگدن های سفید جنوبی، قسمت هایی را باز می کند که فرضیات مربوط به باغ وحش ها را به چالش می کشد. دنیاها و موجودات دیگر و گسترش تاریخ شهرنشینی ایالات متحده.

اودین نشان می دهد که چگونه تلاش برای محافظت از گونه های در معرض خطر و اطمینان از باغ وحش های بزرگتر و ایمن توسط مبارزات بر سر پوسیدگی شهری، رشد حومه شهرها و معضلات پس از جنگ شکل گرفته است. سفیدی آمریکایی با انجام این کار، تجدید باغ وحش در نهایت نشان می دهد که چگونه احساس بد یا خوب در باغ وحش با احساسات ما در مورد شهرهای آمریکا و ساکنان آنها مرتبط است.

Why do we feel bad at the zoo? In a fascinating counterhistory of American zoos in the 1960s and 1970s, Lisa Uddin revisits the familiar narrative of zoo reform, from naked cages to more naturalistic enclosures. She argues that reform belongs to the story of cities and feelings toward many of their human inhabitants. 

In Zoo Renewal, Uddin demonstrates how efforts to make the zoo more natural and a haven for particular species reflected white fears about the American city—and, pointedly, how the shame many visitors felt in observing confined animals drew on broader anxieties about race and urban life. Examining the campaign against cages, renovations at the National Zoo in Washington, D.C. and the San Diego Zoo, and the cases of a rare female white Bengal tiger and a collection of southern white rhinoceroses, Uddin unpacks episodes that challenge assumptions that zoos are about other worlds and other creatures and expand the history of U.S. urbanism.

Uddin shows how the drive to protect endangered species and to ensure larger, safer zoos was shaped by struggles over urban decay, suburban growth, and the dilemmas of postwar American whiteness. In so doing, Zoo Renewal ultimately reveals how feeling bad, or good, at the zoo is connected to our feelings about American cities and their residents.