Zero verb marking in Sranan

دسته بندی: خارجی
ویرایش:  
نویسندگان: De Wit A.,  Brisard F.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 71 
زبان: Suriname-English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 546 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 32,000

برای نمایش در Journal of Pidgin and Creole Languages, 71 p. (препринт, выходные данные неизвестны) در زبان کریول سورینامی Sranan، افعالی در بندهای محدود که فاقد علامت گذاری آشکار TMA هستند، اغلب بین تفسیرهای گذشته و حال مبهم در نظر گرفته می شوند (بسته به جنبه واژگانی فعل درگیر) یا به عنوان دارای تحلیل می شوند. یک ارزش کامل در این مقاله ادعا می‌کنیم که این افعال در واقع با صفر مشخص شده‌اند و کاربردهای مختلف این عبارت صفر را در رابطه با زمینه و جنبه واژگانی بر اساس داده‌های پیکره‌ای و استخراج‌های زبان مادری بررسی می‌کنیم. نشان داده می‌شود که تحلیل‌های موجود همه کاربردهای مختلف ساخت را پوشش نمی‌دهند و یکپارچه می‌کنند و ما به عنوان یک جایگزین پیشنهاد می‌کنیم که صورت صفر را به‌عنوان نشانگر کمال فعلی در نظر بگیریم که به موجب آن زمان و جنبه به‌عنوان مقوله‌های اساسا معرفتی در نظر گرفته می‌شوند. خط با لانگاکر (1991). این ترکیب زمان حال و جنبه کمال، که در مطالعات گونه‌شناختی زمان و جنبه بی‌معنی تلقی می‌شود (ر.ک. «پارادوکس کمال فعلی»، مالچوکوف 2009)، به نظر ما، تعابیر مختلف مرتبط با صفر را به وجود می‌آورد. با این حال، در تمام کاربردهایش، صفر همچنان نشان می‌دهد که، در ابتدایی‌ترین سطح، یک موقعیت به تصور گوینده از «واقعیت فوری» (حوزه «شمول» او) تعلق دارد. این «حال» اساسی صفر را از زمان گذشته نشانگر بن متمایز می‌کند که دلالت بر تفکیک دارد.

To appear in Journal of Pidgin and Creole Languages, 71 p. (препринт, выходные данные неизвестны) In the Surinamese creole language Sranan, verbs in finite clauses that lack overt TMA-marking are often considered to be ambiguous between past and present interpretations (depending on the lexical aspect of the verb involved) or they are analyzed as having a perfective value. In this paper, we claim that these verbs are in fact marked with zero and we investigate the various uses of this zero expression in relation to context and lexical aspect on the basis of corpus data and native speaker elicitations. It is shown that the existing analyses do not cover and unify all the various uses of the construction and we propose, as an alternative, to regard the zero form as present perfective marker, whereby tense and aspect are conceived of as fundamentally epistemic categories, in line with Langacker (1991). This combination of present tense and perfective aspect, which is regarded as infelicitous in typological studies of tense and aspect (cf. the ‘present perfective paradox’, Malchukov 2009), gives, in our view, rise to the various interpretations associated with zero. However, in all of its uses, zero still indicates that, at the most basic level, a situation belongs to the speaker’s conception of ‘immediate reality’ (her domain of ‘inclusion’). This basic ‘presentness’ distinguishes zero from the past-tense marker ben, which implies dissociation.