Zeit und Sein des Sinnlichen: Zur ontologischen Zeitkonzeption bei Platon, Plotin und Kant

در طرز فکر کلی افلاطون گرایی باستانی (افلاطون و فلوطین) و کانت، هستیاشیای معقول موجود در زمان apriori بر اساس آنچه هست به نام "بی زمان" درک تفکر تعیین و ضبط شده است. کتاب با بررسی ایده‌های اساسی افلاطون، فلوطین و کانت به این نتیجه می‌رسد که تعیین و درک پیشینی بودن در این شیوه تفکر تنها در آن زمان ممکن است که نویسنده آن را «زمان هستی‌شناختی» تعریف می‌کند. روشی که زمان هستی‌شناختی در خدمت این هدف است در این کتاب بررسی شده است. در حالی که برای افلاطونیسم باستان، زمان اصل تعیین کننده وجود چیزهای محسوس، انتقال معقول به معقول تلقی می شود، قضیه کانت پیچیده تر است، زیرا در اینجا جنبه های مختلف هستی باید به گونه ای متفاوت توجیه شوند: هستی شناختی با ساختاری آن. وابستگی به مقولات، زمان به عنوان اصل چیستی اشیاء محسوس عمل می کند، در حالی که مکان، اصل همان هستی است، تا آنجا که خارجی بودن شهود مکان-زمان در رابطه با عقل مرتبط است. تلاش برای استدلال نویسنده حذف شده است.

In dem allgemeinen Denkmodus des antiken Platonismus (Platon und Plotin) und Kants wird das Sein der sinnlichen, in der Zeit existierenden Dinge apriorisch von dem als „zeitlos“ verstandenen Denken bestimmt und erfasst. Mit der Untersuchung der Grundgedanken Platons, Plotins und Kants kommt das Buch zur Konklusion, dass die apriorische Bestimmung und Erfassung des Seins in diesem Denkmodus erst durch diejenige Zeit möglich ist, die von der Autorin als „ontologische Zeit“ bestimmt wird. Die Art und Weise, wie die ontologische Zeit zu diesem Zweck dient, wird in diesem Buch erforscht. Während für den antiken Platonismus die Zeit, indem sie das Intelligible auf das Sinnliche überträgt, als das bestimmende Prinzip des Seins der sinnlichen Dinge gilt, ist der Fall bei Kant aber komplizierter, da hier die verschiedenen Aspekte des Seins unterschiedlich begründet werden müssen: die ontologische Zeit fungiert mit ihrer strukturellen Affinität zu den Kategorien als das Prinzip des Was-Seins der sinnlichen Gegenstände, während der Raum das Prinzip des Dass-Seins derselben ist, sofern die Äußerlichkeit der Raum-Zeit-Anschauungsformen in Beziehung auf den Verstand mit dem Argumentationsversuch der Autorin beseitigt wird.