Young People's Quality of Life and Construction of Citizenship

مطالعه کیفیت زندگی به محیط مادی (رفاه اجتماعی) و محیط روانی اجتماعی (بهزیستی) اشاره دارد. مفهومی است که متضمن بعد عینی و ذهنی است که کامینز (1997) برای اولین بار در هفت حوزه مطالعه کرد. استفاده از حیطه‌ها در مطالعه کیفیت زندگی امکان اندازه‌گیری دقیق‌تری را نسبت به اندازه‌گیری که از طریق سؤالات ساده می‌توان به دست آورد، می‌دهد، زیرا از مقیاس‌های روان‌سنجی استفاده می‌شود و اگر افزودن دامنه‌ها معادل کلیت رضایت از زندگی باشد، گروه دامنه ها معیار معتبری برای کیفیت زندگی است. در مورد جوانان مشاهده شده است که حتی اگر در شرایط منفی فیزیکی، اجتماعی و زمینه‌ای زندگی کنند، بسته به استراتژی‌ها و قابلیت‌هایی که ایجاد می‌کنند، می‌توانند تجربه نسبتا مثبتی را در رابطه با کیفیت زندگی خود تجربه کنند. در رابطه با زمینه به طور مشابه، جوانانی که در شرایط اجتماعی-اقتصادی مساعد و با وضعیت روانی بدون مشکل زندگی می کنند ممکن است ارزیابی نسبتاً ضعیفی از موقعیت خود در زندگی تجربه کنند (پاتریک و همکاران). جوانان یک گروه همگن تشکیل نمی دهند و از این نظر نمی توان درباره جوانان تعمیم داد. آنها با محیطی که در آن زندگی می کنند تعامل دارند و محصول تاریخی هستند که اتفاقاً زندگی می کنند، به این ترتیب سناریوهای حیاتی مختلفی را در زندگی روزمره منتقل می کنند که بر کیفیت زندگی آنها تأثیر می گذارد. بازنمایی‌های اجتماعی درباره جوانان که هر جمعیت در هر لحظه تاریخی دارد، در بافت اجتماعی که جوانان در آن زندگی می‌کنند و رشد می‌کنند، تعبیه می‌شوند و زندگی روزمره را مشروط می‌کنند و/یا کلیشه‌های مرتبط را ایجاد می‌کنند. مفهوم جوانی یک ساختار اجتماعی است که به طور پیوسته توسط همه اعضای جامعه در لحظه تاریخی که در آن زندگی می کنند ساخته شده است. جوانان با محیطی که در آن زندگی می کنند تعامل دارند و محصول تاریخی هستند که اتفاقاً زندگی می کنند. نویسندگانی مانند اورستی (1999) جوانان را از دیدگاهی تعریف می کنند که زندگی مشترک نسل های مختلف در جوامع مختلف را در نظر می گیرد، بنابراین مقایسه جوانان امروز با جوانان دو یا سه دهه پیش غیرممکن است. علاوه بر این، وی بیان می کند که لازم است درک جوانان در لحظه تاریخی و اجتماعی که در آن زندگی می کنند قرار گیرد. امروزه الگوی غالب بزرگسالان مبتنی بر فردگرایی است، و حتی اگر گفت‌وگوی بین نسلی ضروری باشد، دستیابی به این نوع ارتباط با بزرگسالانی که در برخی موارد در «مراحل جوانی» زندگی می‌کنند یا نیاز دارند، برای جوانان دشوار است. تا ابد جوان بمان". جوانان در بلاتکلیفی زندگی می‌کنند، با چشم‌اندازی محدود برای کنش‌های آینده، و با توجه به نگرانی‌های اساسی‌شان که به‌طور قابل‌توجهی با نگرانی‌های نسل والدینشان متفاوت است، به رویدادها و حقایق معنا می‌دهند. از سوی دیگر، روند جهانی شدن و نقش اجتماعی اصلی فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی جدید، باعث می شود که امکان گسترش آزادی های فردی افزایش یابد، اما همه جوانان نمی توانند با آن مدیریت کنند (لچنر، 2002). آنچه جوانان برای ایجاد شهروندی و احساس رضایت نیاز دارند، با توجه به جوامع مختلف متفاوت است، به ویژه با توجه به اینکه اکثر آنها در شرایط شکننده ای زندگی می کنند. همانطور که کورتینا (2003: 7-9) بیان می کند، ایده شهروندی همیشه فراتر از فردگرایی است، زیرا شهروند کسی است که با دیگران وجود دارد، و آن دیگران در برابر شهر با او برابر هستند، کسی است که با دیگران مشورت می کند، که عمل می کند. با دیگران به طور همزمان، که نقش اصلی زندگی خود را بر عهده می گیرد، به این ترتیب شهروند نه تنها کسی است که قانون از او حمایت می کند، بلکه کسی است که در مسائل عمومی مشارکت می کند. با صحبت در مورد جوانان، ما پیشنهاد می کنیم که آنها را از حیثیت برابرشان به رسمیت بشناسیم، زیرا "تشخیص تنها یک ادب نیست که ما مدیون دیگران هستیم، بلکه یک نیاز ضروری انسانی است" (تیلور، 1993:46). این شناخت مبتنی بر کرامت انسانی است و به حمایت از حقوق اساسی افراد به عنوان فردی و به رسمیت شناختن نیازهای خاص مردم به عنوان اعضای گروه های فرهنگی خاص تمایل دارد (Gutman, 1993:20).

این کتاب مختصر به تحلیل روابط بین کیفیت زندگی و ایجاد شهروندی جوانان در آرژانتین با در نظر گرفتن دو سناریو اجتماعی خاص اختصاص دارد: جامعه و دانشگاه. در مورد جامعه، توجه به این نکته حائز اهمیت است که به معنای یکنواختی نیست، زیرا اجتماع به معنای گنجاندن تنوع و دستیابی به اشتراک در آن است و در مورد دانشگاه نیز لازم است که دانشگاه به عنوان یک مؤسسه آموزشی شناخته شود. نقش سنتی خود را در تولید دانش گسترش داده است تا نهاد مرجع اجتماعی و حمایت اجتماعی برای دانشجویان باشد. برای انجام این کار، نویسنده برخی از نتایج یک دهه تحقیق در مورد کیفیت زندگی و جوانان را با استفاده از روش‌های کمی و کیفی نشان خواهد داد.

The study of quality of life refers to the material environment (social welfare) and psychosocial environment (wellbeing). It has been defined as a concept that implies the objective and subjective dimension that Cummins (1997) first studied in seven domains. The use of domains in the quality of life study allows a more precise measurement than the one that could have been reached through simple questions, since psychometric scales are used and if the addition of domains is equivalent to the totality of life satisfaction, then the group of domains is a valid measure of quality of life. In the case of young people, it has been observed that even if they live in negative physical, social and contextual conditions, they can nevertheless experience a relatively positive experience in relation to their quality of life, depending on the strategies and capabilities that they generate in relation to the context. Similarly, young people that live in favorable socioeconomic conditions and with a trouble free psychological situation may experience a relatively poor evaluation of their position in life (Patrick et al). oung people do not form a homogenous group and, in this sense, it is not possible to generalize about youth; they interact with the environment in which they live and they are a product of the history they happen to live, in this way they transit different vital scenarios in daily life that affect their quality of life. The social representations about youth that each population has, in each historical moment, are embedded in the social context in which young people live and develop, conditioning every-day life and /or creating related stereotypes. The concept of youth is a social construction built conjointly by all members of society in the historical moment in which they live. Young people interact with the environment in which they live and they are a product of the history they happen to live. Authors like Urresti (1999) define youth from a point of view that takes into account the living together of different generations in different societies, thus being impossible to compare young people of today with those of two or three decades ago; in addition, he states that it is necessary to situate the understanding of youth within the historical and social moment in which they live. Nowadays the predominant adult model is based in individualism, and even if an intergenerational dialogue is necessary, it is difficult for young people to achieve this kind of communication with adults that, in some cases, are living “stages of youth” or that need to be “forever young”. Young people live in uncertainty, with a limited perspective for future action, assigning their own meaning to events and facts, according to their fundamental concerns that are significantly different from those of their parents’ generation. In the other side the process of globalization and the protagonist social role of the new informational and communicational technologies, produce that the possibilities to expand individual freedoms increase, but not all young people can manage with it (Lechner, 2002). What young people need in order to construct their citizenship and feel satisfied, varies according to the different societies, especially considering that most of them live a fragile situation. As Cortina (2003:7-9) states, the idea of citizenship always transcends individualism, because the citizen is somebody that exists together with others, and those others are equal to him before the city, is somebody that deliberates with others, that acts with others conjointly, that assumes the protagonist role of his own life, in this way citizen is not only that who the law protects, but that who participates in the public issues. Speaking about young people we propose to recognize them from their equal dignity because “recognition is not only a courtesy that we owe others: it is an essential human need” (Taylor, 1993:46). This recognition is based in human dignity and tends to protect the basic rights of people as individuals and to recognize the particular needs of people as members of specific cultural groups (Gutman, 1993:20).

This brief book is dedicated to analyze the relations between quality of life and construction of citizenship of young people in Argentina, considering two specific social scenarios: the community and the university. In the case of community it is important to note that it not imply uniformity, as community means the inclusion of diversity and the achievement of sharing within it, and in the case of university it will be necessary to recognize that as an educational institution the university has expanded his traditional role of production of knowledge, to be an institution of social reference and social support for students. To do this the author will show some of the results of a decade of research in quality of life and young people, using quantitative and qualitative methods.