X-Ray Astronomy

حدود چهارده سال پیش بود که برخی از ما با ایده جستجوی آسمان برای منابع پرتو ایکس و پرتو گاما غیر از خورشید، تنها ساطع کننده آسمانی فوتون های پرانرژی که در آن زمان شناخته شده بود، جذب شدیم. البته واضح بود که تلاش در این جهت موفقیت آمیز نخواهد بود مگر اینکه در جایی در فضا، فرآیندهایی که قادر به تولید فوتون های پرانرژی بسیار کارآمدتر از فرآیندهای مسئول گسیل تابشی خورشید یا تابش هستند رخ دهد. ستاره های معمولی وجود احتمالی چنین فرآیندهایی موضوع مطالعه و بحث بسیاری شد. به عنوان بخش مهمی از این فعالیت، مایلم کنفرانس یک روزه نجوم پرتو ایکس را که در رصدخانه اخترفیزیک اسمیتسونیان در سال 1960 برگزار شد، یادآوری کنم. در حالی که چندین اجرام آسمانی «غیر معمول» تا حد امکان، یا حتی به احتمال زیاد، منبع پرتو ایکس بودند، به نظر نمی رسید که هیچ یک از آنها به اندازه کافی قوی باشد که با ابزار دقیقی نه چندان دور از حالت مشاهده شود. هنر. خوشبختانه اجازه ندادیم خودمان منصرف شویم. تا آنجا که شخصاً به من مربوط می‌شود، باید اعتراف کنم که انگیزه اصلی من برای پیشروی، ایمان عمیق به منبع بی‌کران طبیعت بود، که اغلب جسورانه‌ترین تخیل انسان را بسیار پشت سر می‌گذارد.

It was about fourteen years ago that some of us became intrigued with the idea of searching the sky for X-ray and gamma-ray sources other than the Sun, the only celestial emitter of high-energy photons known at that time. It was, of course, clear that an effort in this direction would not have been successful unless there occurred, somewhere in space, processes capable of producing high-energy photons much more efficiently than the processes responsible for the radiative emission of the Sun or of ordinary stars. The possible existence of such processes became the subject of much study and discussion. As an important part of this activity, I wish to recall a one-day conference on X-ray astronomy held at the Smithsonian Astrophysical Observatory in 1960. The theoretical predictions did not provide much encouragement. While several 'unusual' celestial objects were pin-pointed as possible, or even likely, sources of X-rays, it did not look as if any of them would be strong enough to be observable with instru­ mentation not too far beyond the state of the art. Fortunately, we did not allow our­ selves to be dissuaded. As far as I am personally concerned, I must admit that my main motivation for pressing forward was a deep-seated faith in the boundless re­ sourcefulness of nature, which so often leaves the most daring imagination of man far behind.