Writing a Biomedical Research Paper: A Guide to Structure and Style

همه ما در زیست پزشکی ضرورت چاپ نتایج تجربی را در سریع ترین زمان ممکن درک می کنیم. با این حال، این گام مهم در آبشار از ایده تحقیق تا انتشار تقریباً در آموزش رسمی ما توجهی ندارد. انگار ما را بدون قطب نما به دریا انداخته اند. شکست جمعی ما در دستیابی به سواد گسترده در زبان خود - زبان زیست پزشکی - به طور جدی مانع از روند مهم انتشار دانش جدید زیست پزشکی و در نتیجه بهبود وضعیت انسانی می شود. همچنین این یک نگرانی شخصی قابل توجه برای محققان و پزشکان در محیط بسیار رقابتی، انتشار یا نابودی دانشگاه موقت C است. البته، اگر به اندازه کافی باهوش یا خوش شانس باشیم که به آن کشف برنده جایزه نوبل برسیم، علم بزرگ روز را فرا خواهد گرفت و حتی اگر نوشته ما نسبتاً وحشتناک باشد، احتمالاً منتشر خواهیم شد. اما بسیاری از ما که منتشر می کنیم، دانشمندان «نان و کره» هستیم. ما برای فضا در مجلاتی رقابت می کنیم که ممکن است تنها 10٪ یا 20٪ از مقالات ارسالی را که هر سال دریافت می کنند بپذیرند. برای ما، نوشتار متقاعد کننده و جذاب تفاوت بین انتشار یا رد شدن را ایجاد می کند، یا حداقل تفاوت بین انتشار در ? ارسال اول یا نیاز به مرور تعدادی تجدید نظر (یا مجلات). هیچ کدام از اینها به این معنا نیست که نوشته خوب می تواند از گوش خروس کیف ابریشمی بسازد. علم؟ محتوای c شرط اساسی نوشتن زیست پزشکی است.

All of us in biomedicine understand the urgency of getting experimental results into print as quickly as possible. Yet this critical step in the cascade from research conception to publication receives almost no attention in our formal training. It is as if we have been put to sea without a compass. Our collective failure to achieve widespread literacy in our own language – Biomedical Language – seriously impedes the important process of d- seminating new biomedical knowledge and thereby improving the human condition. It is also a significant personal concern for researchers and clinicians in the highly competitive, publish-or-perish environment of c- temporary academia. Of course, if we are clever or lucky enough to come up with that Nobel Prize-winning discovery, great science will carry the day and we are likely to get published even if our writing is fairly horrid. But most of us who publish are “bread-and-butter” scientists. We compete for space in journals which may only accept 10% or 20% of the submissions that they receive each year. For us, convincing, engaging writing will make the difference between being published or rejected, or at least it will make the difference between being published on ? rst submission or having to go through a number of revisions (or journals). None of this is to propose that good writing can make a silk purse out of a sow’s ear. Scienti? c content is the sine qua non of biomedical writing.