Women and Family Law Reform in India: Uniform Civil Code and Gender Equality

قانون اساسی هند برابری را به عنوان یک حق اساسی تضمین می کند. با این حال، این تنها در سطح تئوری باقی می ماند، زیرا قوانین شخصی مذهبی مختلف که در کشور جاری است و جوامع مختلف از آن پیروی می کنند، برابری زنان را در مسائل شخصی رد می کنند. این تناقض ناعادلانه موضوع این مطالعه پیشگام است.

Dr. پاراشار استدلال می کند که مفهوم قانون شخصی مذهبی توسط مدیران استعماری ایجاد شده و توسط هند مستقل حفظ شده است، زیرا در یک جامعه متکثر مذهبی، به پایان حکومت دولت کمک می کند. نویسنده رفتار قانونگذاری دولت را ردیابی می کند و نشان می دهد که سیاست های متناقضی را با توجه به قوانین شخصی مذهبی مختلف اتخاذ کرده است. در حالی که قوانین شخصی هندو به طور گسترده اصلاح شده است، سایر قوانین شخصی تا حد زیادی دست نخورده باقی مانده اند. در نتیجه، زنان هندو حقوق جدیدی به دست آورده‌اند، البته نه برابری کامل، در حالی که زنان جوامع اقلیت همچنان از نابرابری رنج می‌برند.

نویسنده به طور انتقادی به بررسی استدلال‌هایی می‌پردازد که دولت برای اصلاح یا خودداری از اصلاح قوانین شخصی مذهبی استفاده می‌کند. این تحلیل به طور قطعی نشان می‌دهد که دولت به شیوه‌ای متناقض عمل کرده است و تصمیمات آن بر اساس ملاحظات برابری و عدالت جنسیتی نیست، بلکه عمدتاً توسط عوامل سیاسی اداره می‌شود.

نویسنده نتیجه می گیرد که تنها راه قطع ارتباط بین حقوق دینی و مدنی، اتخاذ یک قانون مدنی سکولار و یکسان است که باید غیراختیاری باشد. دکتر پرشار همچنین نارسایی‌های تحلیل‌های فمینیستی مختلف از ماهیت قانون را برجسته می‌کند و پیشنهاد می‌کند که هر بحثی در مورد ماهیت دولت باید اهمیت دین را به‌عنوان یک عامل سیاسی در بر گیرد.

این مطالعه بزرگ به وکلا، فعالان حقوقی، فمینیست ها و همه کسانی که برای پایان دادن به تبعیض جنسیتی مبارزه می کنند، علاقه مند خواهد بود.

The Constitution of India guarantees equality as a fundamental right. This, however, remains only at the level of theory as the various religious personal laws in force in the country and followed by different communities deny equality to women in personal matters. This inequitous contradiction is the subject of this pioneering study.

Dr. Parashar argues that the concept of religious personal law was created by colonial administrators and has been maintained by independent India since, in a religiously plural society, it helps the State’s end of governance. The author traces the legislative conduct of the State and demonstrates that it has adopted discrepant policies with respect to the different religious personal laws. While Hindu personal law has been extensively reformed, the other personal laws have been left largely untouched. As a result, Hindu women have gained new rights, though not complete equality, while women of the minority communities continue to suffer inequalities.

The author critically examines the arguments used by the State to reform, or refrain from reforming, religious personal laws. This analysis establishes conclusively that the State has acted in an inconsistent manner, and that its decisions are not governed by considerations of equality and gender justice but primarily by political factors.

The author concludes that the only way to sever the connection between religious and civil rights is to adopt a secular and uniform civil code which should be non-optional. Dr. Parashar also highlights the inadequacies of the various feminist analyses of the nature of law and suggests that any discussion of the nature of the State must incorporate the significance of religion as a political factor.

This major study will interest lawyers, legal activists, feminists and all those fighting to end gender discrimination.