Wohnungseigentum zwischen individualgrundrechtlicher Gewährleistung und kollektiver Einbindung

مالکیت خانه با گذشت بیش از 60 سال از ایجاد آن توسط قانونگذار، همچنان به عنوان یک خانه و به عنوان یک سرمایه گذاری سرمایه ای از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این کار برای اولین بار است که یک ارزیابی قانون اساسی از نهاد قانونی املاک مسکونی را تک نگاری می کند. با انجام این کار، شکاف بین قانون ساده قانون مالکیت خانه و قانون اساسی را پر می کند و مالکیت خانه را در دکترین مالکیت ماده 14 قانون اساسی قرار می دهد. ویژگی‌های خاص به‌ویژه از این واقعیت ناشی می‌شود که، از منظر قانون اساسی، ملک مسکونی نشان‌دهنده مالکیت جزئی و مالکیت مشترک جزئی است، با این دو عنصر که به‌طور جدایی‌ناپذیری به هم مرتبط هستند و بنابراین مقررات قانونی می‌تواند بر هر دو حوزه تأثیر بگذارد.

این جلد رهنمودهایی را برای حل تنش حاصل بین خودتعیینی تضمین شده اساسی از یک سو و ناهمسانی از طریق ادغام در یک جمع از سوی دیگر ارائه می دهد.

Das Wohnungseigentum ist auch gut 60 Jahre nach seiner Schaffung durch den Gesetzgeber als Eigenheim wie auch als Kapitalanlage von herausragender Bedeutung. Vorliegendes Werk nimmt erstmals monographisch eine verfassungsrechtliche Würdigung das Rechtsinstituts Wohnungseigentum vor. Dabei schlägt es die Brücke vom einfachen Recht des Wohnungseigentumsgesetzes zum Verfassungsrecht und verortet das Wohnungseigentum innerhalb der Eigentumsdogmatik des Art. 14 GG. Besonderheiten ergeben sich dabei insbesondere daraus, dass das Wohnungseigentum aus verfassungsrechtlicher Perspektive teilweise Alleineigentum und teilweise Miteigentum darstellt, wobei diese beiden Elemente untrennbar miteinander verknüpft sind und gesetzgeberische Regelungen daher Auswirkungen auf beide Bereiche haben können.

Der Band liefert einen Leitfaden für die Auflösung des sich hieraus ergebenden Spannungsfeldes zwischen grundrechtlich gewährleisteter Selbstbestimmung einerseits und Fremdbestimmung durch die Einbindung in ein Kollektiv andererseits.