Wo ist der Beweis?

چگونه بیماران می‌توانند تشخیص دهند که توصیه‌های پزشک بر اساس دانش واقعی است یا بر اساس دانش واقعی، هر گونه تجربه و ترجیحات فردی ?
نویسندگان متخصصان شناخته شده در "پزشکی مبتنی بر شواهد" هستند. آنها اصرار دارند که فقط بیماران روشن‌فکر و فهیم می‌توانند به ترویج درمان‌های مفید کمک کنند و درمان‌های بی‌فایده را از بین ببرند. قبل از روی آوردن به روزنامه نگاری پزشکی برای مجله بریتانیایی Lancet. او از سال 1996 تا 2005 برای شورای تحقیقات پزشکی بریتانیا کار کرد، که اخیراً در زمینه اخلاق پژوهشی فعالیت می کرد و به عنوان نماینده دولت بریتانیا در کمیته اخلاق زیستی خدمت کرد. شورای اروپا .

هیزل تورنتون برای شرکت در یک مطالعه بالینی پس از ماموگرافی معمول دعوت شد، اما به دلیل اطلاعات ناکافی بیمار در آن شرکت نکرد. با این حال، این تجربه او را بر آن داشت تا به طور عمومی از تحقیقات در مورد نقاط پایانی مرتبط با بیمار حمایت کند. او مقالات متعددی در این زمینه نوشته و سخنرانی کرده است.

ایان چالمرز قبل از پیوستن به تحقیقات خدمات بهداشتی به عنوان پزشک در بریتانیا و فلسطین کار کرده است. ریاست نهاد ملی اپیدمیولوژی پری ناتال و بعداً مرکز کاکرین بریتانیا را بر عهده داشت. از سال 2003، او ابتکار جیمز لیند را هماهنگ می کند، که به دنبال دستیابی به مراقبت های بهداشتی بهتر است، در درجه اول از طریق مشارکت بیشتر مردم با مطالعات کنترل شده بهتر.

Paul Glasziou. نه تنها در زمینه تحقیقات پزشکی فعال است، بلکه به صورت پاره وقت به عنوان پزشک عمومی نیز کار می کند. به دلیل شکاف بین این دو زمینه، او کار خود را بر شناسایی و حذف موانعی متمرکز کرده است که مانع استفاده از یافته‌های تحقیقاتی با کیفیت بالا در عمل روزمره می‌شود. در ژورنال پزشکی بریتانیا (BMJ) او سردبیر ژورنال پزشکی مبتنی بر شواهد و از سال 2003 تا 2010 مدیر مرکز پزشکی مبتنی بر شواهد بود. در آکسفورد. او چندین کتاب در زمینه تمرین مبتنی بر شواهد تالیف کرده است. او در حال حاضر دارای استادی پژوهشی از شورای ملی تحقیقات بهداشتی و پزشکی استرالیا است که در ژوئیه 2010 در دانشگاه باند انتخاب شد.

Erstv. 2006 als "Testing Treatments"
dt. Veröffentl. 2013 (Hogrefe), nach der 2. Auflage aus 2011
das Buch ist als html-Version und als pdf frei verfГјgbar (s. hierzu die dt. Webseite testingtreatments.org)

Imogen Evans praktizierte und lehrte Medizin in Kanada und Großbritannien, bevor sie sich in der britischen Fachzeitschrift The Lancet dem Medizinjournalismus zuwandte. Von 1996 bis 2005 arbeitete sie für das britische Medical Research Council, zuletzt auf dem Gebiet der Forschungsethik, und war als Vertreterin der britischen Regierung im Committee on Bioethics des Europarates tätig.

Hazel Thornton wurde nach einer Routine-Mammographie zur Teilnahme an einer klinischen Studie eingeladen, an der sie wegen der unzureichenden Patienteninformationen jedoch nicht teilnahm. Diese Erfahrung veranlasste sie aber, sich öffentlich für die Erforschung patientenrelevanter Endpunkte einzusetzen. Zu diesem Thema hat sie zahlreiche Beiträge verfasst und Vorträge gehalten.

Iain Chalmers arbeitete als Arzt in Großbritannien und Palästina, bevor er sich der Health Services-Forschung zuwandte und die nationale Einrichtung für perinatale Epidemiologie und später das britische Cochrane Centre leitete. Seit 2003 koordiniert er die James Lind Initiative, die vor allem durch eine stärkere Einbindung der Öffentlichkeit mit besser kontrollierten Studien eine bessere Gesundheitsversorgung zu erreichen sucht.

Paul Glasziou ist nicht nur in der medizinischen Forschung tätig, sondern arbeitet in Teilzeit auch als Hausarzt. Wegen der zwischen beiden Bereichen bestehenden Kluft hat er seinen Arbeitsschwerpunkt auf die Identifizierung und Beseitigung von Barrieren gelegt, die der Anwendung hochwertiger Forschungserkenntnisse im Praxisalltag entgegenstehen. Beim British Medical Journal (BMJ) war er Herausgeber des Journal of Evidence-Based Medicine und von 2003 bis 2010 Direktor des Centre for Evidence-Based Medicine in Oxford. Er hat mehrere Bücher zum Thema evidenzbasierte Praxis verfasst. Derzeit hält er eine Forschungsprofessur des australischen National Health and Medical Research Council, die er im Juli 2010 an der Bond University angetreten hat.