Wittgenstein’s Investigations: Awakening the Imagination

این کتاب بررسی هنر توصیفی، بداهه‌پردازی و نمایشی ویتگنشتاین در تحقیقات فلسفی است. این مطالعه علاوه بر روشن کردن ماهیت تحقیقات دستوری ویتگنشتاین، چندین جنبه نادیده گرفته شده کار او را برجسته می کند: شوخ طبعی و بازیگوشی آن، ماهیت مشارکتی آن، و تأکید آن بر تخیل. این جنبه‌ها اغلب تحت فشار تئوری و استدلال تحریف می‌شوند و در نتیجه تفسیرهایی به وجود می‌آیند که بررسی دستوری را با اعتراف، درمان یا نگاه عقل سلیم به جهان برابر می‌دانند. پس از ارائه هنر تحقیق ویتگنشتاین در بخش اول، این مطالعه این تفاسیر غالب و تأثیرگذار را در بخش دوم به چالش می‌کشد.

این جلد به بررسی شعارها، پیش‌گفتارها و تقدیم‌های ویتگنشتاین می‌پردازد. به هنر تحقیقات فلسفی و دستوری او نگاه می کند و آن را به درام و بداهه نویسی مرتبط می کند. این کتاب در مورد پیچیدگی و ظرافت پاسخ ویتگنشتاین به آگوستین در آغاز تحقیقات و پاسخ ویتگنشتاین به دفاع مور از عقل سلیم در درباره یقین بحث می کند. این کتاب همچنین سه نوع قرائت درمانی را بررسی می‌کند: آن‌هایی که فلسفه ویتگنشتاین را با روانکاوی مقایسه می‌کنند، آن‌هایی که فلسفه او را به طور کلی با درمان مقایسه می‌کنند، و آن‌هایی که خود فلسفه را یک بیماری یا علت بیماری توصیف می‌کنند.

This book is a study of Wittgenstein’s descriptive, improvisational, and performative art of philosophical investigation. In addition to clarifying the nature of Wittgenstein’s grammatical investigations, this study highlights several neglected aspects of his work: its humour and playfulness, its collaborative nature, and its emphasis on the imagination. These aspects often become distorted under the pressure of theory and argumentation, resulting in interpretations that equate grammatical investigation with confession, therapy, or a common sense view of the world. After presenting Wittgenstein’s art of investigation in part one, this study challenges these dominant and influential interpretations in part two.

The volume examines Wittgenstein’s mottos, forewords, and dedications. It looks at the art of his philosophical and grammatical investigations, linking it to drama and improvisation. The book discusses the complexity and subtlety of Wittgenstein’s response to Augustine in the opening of the Investigations, and Wittgenstein’s response to Moore’s defence of common sense in On Certainty. The book also examines three kinds of therapeutic readings: those that compare Wittgenstein’s philosophy to psychoanalysis, those that compare his philosophy to therapy generally, and those that describe philosophy itself as an illness or as the cause of illness.