Wittgenstein and Lacan at the Limit: Meaning and Astonishment

این کتاب کار لودویگ ویتگنشتاین و ژاک لاکان را در مورد درمان آنها با «حیرت» گرد هم می‌آورد، تجربه‌ای از تحت تأثیر قرار گرفتن چیزی که به نظر می‌رسد فوق‌العاده مهم است. هر دو متفکر علاقه محوری به نارضایتی از معنایی دارند که این تجربیات زمانی که ما سعی می کنیم آنها را بیان کنیم و زبان را بر آنها اعمال کنیم، ایجاد می کنند. ماریا بالااسکا استدلال می‌کند که این سرخوردگی و مشکل در معنا، ویژگی اساسی‌تری از ظرفیت‌های حس‌سازی ما را آشکار می‌کند – یعنی بی‌اساس بودن آن‌ها. بالااسکا به جای ناامیدی از ظرفیت‌های حس‌آفرینی زبان، استدلال می‌کند که ویتگنشتاین و لاکان می‌توانند به ما کمک کنند تا در این افشای بی‌اساسی معنا، فرصتی برای تصدیق مشارکت خود در معنا، مشارکت خلاقانه در آن و در نتیجه غنی‌سازی اشکال زندگی‌مان پیدا کنیم. زبان.

This book brings together the work of Ludwig Wittgenstein and Jacques Lacan around their treatments of ‘astonishment,’ an experience of being struck by something that appears to be extraordinarily significant. Both thinkers have a central interest in the dissatisfaction with meaning that these experiences generate when we attempt to articulate them, to bring language to bear on them. Maria Balaska argues that this frustration and difficulty with meaning reveals a more fundamental characteristic of our sense-making capacities –namely, their groundlessness. Instead of disappointment with language’s sense-making capacities, Balaska argues that Wittgenstein and Lacan can help us find in this revelation of meaning’s groundlessness an opportunity to acknowledge our own involvement in meaning, to creatively participate in it and thereby to enrich our forms of life with language.