Wit: A Play

برنده جایزه پولیتزر 1999 برای درام، جایزه حلقه منتقدان درام نیویورک، جایزه میز درام، جایزه حلقه منتقدان بیرونی، جایزه لوسیل لورتل، و جایزه اوپنهایمر

نمایشنامه قدرتمندانه مارگارت ادسون که برنده جایزه پولیتزر شده است، بررسی می کند که چه چیزی زندگی را از طریق کاوش او در یکی از تجربیات وحدت وجود - فناپذیری - ارزش می دهد، در حالی که او همچنین اهمیت حیاتی روابط انسانی را بررسی می کند. آنچه ما به عنوان مخاطب او از این درام قابل توجه حذف می کنیم این است که با وجود اینکه مرگ واقعی و اجتناب ناپذیر است، زندگی ما متعلق به ماست که باید آن را گرامی بداریم یا دور بریزیم - درسی که می تواند هم نشاط آور و هم نجات بخش باشد. همانطور که خود نمایشنامه نویس بیان می کند، \"نمایشنامه درباره پزشکان یا حتی سرطان نیست. درباره مهربانی است، اما نشان دهنده تکبر است. درباره شفقت است، اما نشان دهنده عدم حساسیت است.\"

در ادسون به پرسش‌های بی‌زمان و بدون پاسخ نهایی می‌پردازد: چگونه باید زندگی خود را با دانستن اینکه خواهیم مرد؟ آیا نحوه زندگی و تعامل ما با دیگران مهمتر از آنچه از نظر مادی، حرفه ای یا فکری به دست می آوریم است؟ زبان چگونه وارد زندگی ما می شود؟ آیا علم و هنر می توانند به ما در غلبه بر مرگ یا ترس ما از آن کمک کنند؟ با پایان یافتن زندگی، چه چیزی برای هر یک از ما در مورد زندگی مهم به نظر می رسد؟

بی واسطه بودن ارائه، و وضوح و ظرافت نوشته ادسون، این نمایشنامه پیچیده و چندلایه را تقریباً برای افراد قابل دسترسی می کند. هر خواننده علاقه مند

هنگامی که نمایشنامه شروع می شود، ویویان برینگ، استاد مشهور زبان انگلیسی که سال ها صرف مطالعه و آموزش غزل های مقدس پیچیده و دشوار جان دان شاعر قرن هفدهمی کرده است، تشخیص داده می شود. با سرطان تخمدان پیشرفته او که از توانایی خود در کنترل وقایع اطمینان دارد، همان رویکرد شدیداً منطقی و روشمندی را که مسیر حرفه‌ای آکادمیک او را هدایت کرده است، به بیماری خود می‌آورد. اما همانطور که بیماری او و درمان دردناک آن به طور غیرقابل اجتنابی پیشرفت می کند، او شروع به زیر سوال بردن ارزش ها و معیارهای تک فکری می کند که همیشه او را هدایت کرده اند و در نهایت به جنبه هایی از زندگی می رسد که واقعاً ارزش زندگی را دارد.

Winner of the 1999 Pulitzer Prize for Drama, the New York Drama Critics Circle Award, the Drama Desk Award, the Outer Critics Circle Award, the Lucille Lortel Award, and the Oppenheimer Award

Margaret Edson's powerfully imagined Pulitzer Prize–winning play examines what makes life worth living through her exploration of one of existence's unifying experiences―mortality―while she also probes the vital importance of human relationships. What we as her audience take away from this remarkable drama is a keener sense that, while death is real and unavoidable, our lives are ours to cherish or throw away―a lesson that can be both uplifting and redemptive. As the playwright herself puts it, "The play is not about doctors or even about cancer. It's about kindness, but it shows arrogance. It's about compassion, but it shows insensitivity."

In Wit, Edson delves into timeless questions with no final answers: How should we live our lives knowing that we will die? Is the way we live our lives and interact with others more important than what we achieve materially, professionally, or intellectually? How does language figure into our lives? Can science and art help us conquer death, or our fear of it? What will seem most important to each of us about life as that life comes to an end?

The immediacy of the presentation, and the clarity and elegance of Edson's writing, make this sophisticated, multilayered play accessible to almost any interested reader.

As the play begins, Vivian Bearing, a renowned professor of English who has
spent years studying and teaching the intricate, difficult Holy Sonnets of the
seventeenth-century poet John Donne, is diagnosed with advanced ovarian cancer. Confident of her ability to stay in control of events, she brings to her illness the same intensely rational and painstakingly methodical approach that has guided her stellar academic career. But as her disease and its excruciatingly painful treatment inexorably progress, she begins to question the single-minded values and standards that have always directed her, finally coming to understand the aspects of life that make it truly worth living.