Wildlife Films

اگر، همانطور که بسیاری استدلال می‌کنند، فیلم‌ها و تلویزیون به رسانه‌های اصلی داستان‌سرایی فرهنگ غربی تبدیل شده‌اند، برای اکثر اعضای جامعه نیز به منبع اصلی مواجهه با دنیای طبیعی - به‌ویژه حیوانات وحشی - تبدیل شده‌اند. کرایه تلویزیونی که هر شب توسط شبکه‌های کابلی و ملی مانند PBS و کانال دیسکاوری ارائه می‌شود، تنها تجربه میلیون‌ها بیننده از طبیعت وحشی و ساکنان آن را فراهم می‌کند.

همان فیلم‌هایی که بسیاری از بینندگان آن را به‌عنوان تصویری دقیق به تصویر می‌کشند. با این حال، حیات وحش عمدتاً به‌عنوان شکلی از سرگرمی و با پیروی از کدها و قراردادهای تثبیت شده ارائه روایت تکامل یافته است. نتیجه نه بازنمایی طبیعت، بلکه بازسازی و پیکربندی مجدد آن بر اساس قراردادهای فیلم و تلویزیون، انتظارات مخاطبان و خواسته‌های رقابت در بازار رسانه‌ای بوده است.

فیلم‌های حیات وحش

i> شجره نامه فیلم طبیعت را دنبال می کند، از خاستگاه آن به عنوان مطالعات «حرکت حیوانات» که آغاز خود فیلم های سینمایی را نشان می دهد، تا تأسیس کانال کابلی Animal Planet که به «همه حیوانات، همه چیزها» می بالد. زمان.\" عناصر روایی و موضوعی که فیلم های حیات وحش را به عنوان یک ژانر متحد می کند، نه در سنت فیلم مستند، بلکه در سنت های قدیمی تر افسانه های شفاهی و نوشتاری حیوانات به عنوان بازتاب جامعه بشری ریشه دارد. درک بوزه معتقد است که فیلم‌های کلاسیک حیات وحش اغلب قهرمانان حیوانات را به تصویر می‌کشند که در خانواده‌هایی با الگوبرداری از ایده‌آل خانواده هسته‌ای انسانی زندگی می‌کنند و در جوامعی کار می‌کنند که شبیه به ایده‌آل جامعه انسانی بوکولیس هستند. در این داستان‌ها - که به صورت مستند ارائه می‌شوند - حیوانات با انگیزه‌های عواطف انسانی برانگیخته می‌شوند و روابط را بر اساس آداب و رسوم انسانی انجام می‌دهند. این تحمیل الگوهای روایی رضایت‌بخش فرهنگی بر زندگی حیوانات، نه تنها به معرفی نادرست جهان طبیعی منجر شده است. این مفهوم را ترویج کرده است که ارزش‌های ما، بینش اخلاقی ما، مدل‌های جامعه و ساختار خانواده ما به‌جای شکل‌گیری فرهنگی، از طبیعت ناشی می‌شوند.

If, as many argue, movies and television have become Western culture's premier storytelling media, so too have they become, for most members of society, the primary source of encounters with the natural world—particularly wild animals. The television fare offered nightly by national and cable networks such as PBS and the Discovery Channel provides millions of viewers with their only experience of the wilderness and its inhabitants.

The very films that so many viewers take as accurate portrayals of wildlife, however, have evolved primarily as a form of entertainment, following the established codes and conventions of narrative exposition. The result has been not the representation of nature, but its wholesale reconstruction and reconfiguration according to film and television conventions, audience expectations, and the demands of competition in the media marketplace.

Wildlife Films traces the genealogy of the nature film, from its origins as the "animal locomotion" studies that mark the very beginnings of motion pictures themselves, to the founding of the Animal Planet cable channel that boasts "all animals, all the time." The narrative and thematic elements that unite wildlife films as a genre have their roots not in the documentary film tradition, but in the older traditions of oral and written animal fables as reflections of human society. Derek Bousé contends that classic wildlife films often portray animal protagonists living in families modeled on an ideal of the human nuclear family and working in communities that resemble an ideal of bucolic human society. In these stories—presented as documentaries—animals are motivated by human emotions and conduct relationships according to human customs. This imposition of culturally satisfying narrative patterns upon the lives of animals has not only led to the misrepresentation of the natural world; it has promoted the notion that our values, our moral vision, our models of society and family structure derive from nature, rather than being cultural formations.