Wild West China: The Taming of Xinjiang

نیم قرن به روی جهان بسته شده است، مانند سیاه چاله ای در خشکی آسیا، بیابان سین کیانگ در شمال غربی چین در حال بازگشت به نور است تصویری که ارائه می‌کند هم جذاب و هم آزاردهنده است.

سین‌کیانگ با وجود چشم‌انداز و آب و هوای وحشیانه، گذشته‌ای غنی دارد: شهرهای مدفون در زیر شن، زیارتگاه‌های غار نقاشی شده، موجودات کمیاب، و مومیایی‌های شگفت‌انگیز حفظ‌شده با ظاهر اروپایی. نوادگان آنها، اویغورها، هنوز واحه های آرامی را که بر تاکلاماکان مخوف، دومین صحرای شنی بزرگ جهان، احاطه دارند، پرورش می دهند و گله داران قزاق و قرقیزی هنوز در کوه ها پرسه می زنند. با این حال، تاریخ منطقه با خشونتی که معمولاً توسط خارجی‌های جاه‌طلب تحریک می‌شود - روسای عشایر از شمال، امیران مسلمان از آسیای مرکزی، ژنرال‌های روسی، یا جنگ‌سالاران داخلی چین، نشانه‌گذاری شده است.

چینی ها غرب دور را سرزمینی بربر می دانند. فقط در دهه 1760 آنها آن را تحت سلطه خود درآوردند و حتی در آن زمان حکومت آنها بارها شکسته شد. در مقایسه با فتح سیبری توسط روس ها، یا سفر آمریکایی ها به غرب، استعمار چین در سین کیانگ دیر و دشوار بوده است. کمونیست‌ها بیشترین تلاش را برای توسعه آن به‌عنوان یک مستعمره کیفری، به‌عنوان حائل در برابر تهاجم، و به‌عنوان تأمین‌کننده مواد خام و فضای زندگی برای یک کشور پرجمعیت انجام داده‌اند. اما اویغورها آنچه را که چین به عنوان دارایی خود می‌داند، سرقت توسط یک اشغالگر بیگانه می‌دانند. تنش منجر به خشونت و انتقام‌جویی‌های وحشیانه شده است.

خواندن این پرتره از سین کیانگ برای مسافران و هر کسی که به آن علاقه مند است ضروری است. چین امروزی و سرنوشت مردم اقلیت.

Closed to the world for half a century, like a black hole in the Asian landmass, the wilderness of Xinjiang in northwest China is returning to the light. The picture it presents is both fascinating and disturbing.

Despite a savage landscape and climate, Xinjiang has a rich past: sand-buried cities, painted cave shrines, rare creatures, and wonderfully preserved mummies of European appearance. Their descendants, the Uighurs, still farm the tranquil oases that ring the dreaded Taklamakan, the world’s second largest sand desert, and the Kazakh and Kirghiz herdsmen still roam the mountains. The region’s history, however, has been punctuated by violence, usually provoked by ambitious outsiders—nomad chieftains from the north, Muslim emirs from Central Asia, Russian generals, or warlords from inner China.

The Chinese regard the far west as a barbarian land. Only in the 1760s did they subdue it, and even then their rule was repeatedly broken. Compared with the Russians’ conquest of Siberia, or the Americans’ trek west, China’s colonization of Xinjiang has been late and difficult. The Communists have done most to develop it, as a penal colony, as a buffer against invasion, and as a supplier of raw materials and living space for an overpopulated country. But what China sees as its property, the Uighurs regard as theft by an alien occupier. Tension has led to violence and savage reprisals.

This portrait of Xinjiang should be essential reading for travelers and for anyone interested in today’s China and the fate of minority peoples.