Why There Is No Poststructuralism in France: The Making of an Intellectual Generation

متفکران فرانسوی مانند لاکان و دریدا اغلب به عنوان نمایندگان «پساساختارگرایی» در جهان انگلیسی زبان شناخته می شوند. با این حال، در فرانسه، جایی که کار آنها سرچشمه گرفته است، از چنین مقوله ای استفاده نمی کنند. این گروه از نظریه پردازان - «پساساختارگرایان» - هرگز به عنوان یک گروه یا جنبش فکری منسجم درک نشدند.

تشریح زمینه‌های نهادی، وابستگی‌ها و رقابت‌های آلتوسر، بارت، فوکو، ایریگاری و کریستوا، آنجرمولر – با اقتباس از مفاهیم سرمایه فرهنگی و حوزه دانشگاهی بوردیو – پساساختارگرایی را به‌طور بصیرتی بررسی می‌کند. به عنوان یک پدیده با ردیابی تحول حوزه فکری فرانسه پس از جنگ، چرا پساساختارگرایی در فرانسه وجود ندارد نظریه فرانسوی را هم در شرایط مادی خاص تولید آن و هم در زمینه های اجتماعی و تاریخی دریافت، حسابداری قرار می دهد. برای لحظه‌ای خلاقانه در زندگی روشنفکری فرانسه که به تخیل نظری زمان ما ادامه می‌دهد.

French thinkers such as Lacan and Derrida are often labelled as representatives of 'poststructuralism' in the Anglophone world. However in France, where their work originated, they use no such category; this group of theorists – 'the poststructuralists' - were never perceived as a coherent intellectual group or movement.

Outlining the institutional contexts, affinities, and rivalries of, among others, Althusser, Barthes, Foucault, Irigaray, and Kristeva, Angermuller – drawing from Bourdieu's concepts of cultural capital and the academic field – insightfully explores post-structuralism as a phenomenon. By tracing the evolution of the French intellectual field after the war, Why There is No Poststructuralism in France places French Theory both in the specific material conditions of its production and the social and historical contexts of its reception, accounting for a particularly creative moment in French intellectual life which continues to inform the theoretical imaginary of our time.