Why Lyrics Last: Evolution, Cognition, and Shakespeare’s Sonnets

در Why Lyrics Last، برایان بوید، منتقد مشهور بین‌المللی، نگاهی تکاملی به موضوع شعر غزل دارد. او دریافت که غزل‌سازی، اگرچه هیچ مزیتی برای گونه‌ها از نظر بقا و تولیدمثل ندارد، «در بین فرهنگ‌ها جهانی است، زیرا با محدودیت‌های ذهن انسان سازگار است». یک دیدگاه تکاملی – به ویژه زمانی که با بینش هایی از زیبایی شناسی و تاریخ ادبی همراه شود – هم در مورد شعر و هم در مورد انگیزه غنایی چیزهای زیادی برای ما دارد.

بوید نوشتن شعر غنایی را در گرایش انسان «بازی با الگو» قرار می‌دهد و در مثالی گسترده، الگوهای بسیاری را که در غزل‌های شکسپیر یافت می‌شود، آشکار می‌کند. پیشنهاد برای خوانندگی شبیه هیچ غزل خوانی قبل از او نیست: او عمداً از همه روایت ها دوری می کند، انتخاب می کند تا صراحت غزل را به حداکثر برساند و قدرتی را که شعر در زمان رهایی از داستان می تواند داشته باشد، نشان می دهد.

در فرار از روایت، شکسپیر آزادانه با الگوهایی از انواع دیگر بازی می کند: کلمات، تصاویر، صداها، ساختارها. احساسات و خلق و خوی؛ برهان و قیاس; و ریتم های طبیعی، در چرخه های روزانه، فصلی و زندگی. شکسپیر در اصالت ترفندهایش و تعداد و تنوع زیاد آنها، چه در غزل و چه در بین غزل، از همه رقبا پیشی می گیرد. خواندن غزل که از طریق تکامل به دست آمده است، به این پیچیدگی‌ها توجه می‌کند و بهتر می‌تواند گامبیت قابل توجه شکسپیر برای شهرت جاودانه را درک کند.

In Why Lyrics Last, the internationally acclaimed critic Brian Boyd turns an evolutionary lens on the subject of lyric verse. He finds that lyric making, though it presents no advantages for the species in terms of survival and reproduction, is “universal across cultures because it fits constraints of the human mind.” An evolutionary perspective― especially when coupled with insights from aesthetics and literary history―has much to tell us about both verse and the lyrical impulse.

Boyd places the writing of lyrical verse within the human disposition “to play with pattern,” and in an extended example he uncovers the many patterns to be found within Shakespeare’s Sonnets. Shakespeare’s bid for readership is unlike that of any sonneteer before him: he deliberately avoids all narrative, choosing to maximize the openness of the lyric and demonstrating the power that verse can have when liberated of story.

In eschewing narrative, Shakespeare plays freely with patterns of other kinds: words, images, sounds, structures; emotions and moods; argument and analogy; and natural rhythms, in daily, seasonal, and life cycles. In the originality of his stratagems, and in their sheer number and variety, both within and between sonnets, Shakespeare outdoes all competitors. A reading of the Sonnets informed by evolution is primed to attend to these complexities and better able to appreciate Shakespeare’s remarkable gambit for immortal fame.