Who’s Afraid of Philosophy?: Right to Philosophy 1 (Meridian: Crossing Aesthetics)

این جلد منعکس کننده مشارکت ژاک دریدا در اواخر دهه 1970 با بحث های سیاسی فرانسه در مورد آموزش فلسفه و اصلاح سیستم دانشگاهی فرانسه است. او یکی از اعضای مؤسس گروه تحقیقاتی آموزش فلسفه (Greph) بود، یک گروه فعال که مخالف پیشنهادات دولت ژیسکار برای «عقلانی کردن» نظام آموزشی فرانسه در سال 1975 بود، و یکی از دعوت‌کننده‌های عمومی املاک فلسفه، گردهمایی وسیعی در سال 1979 از آموزگاران سراسر فرانسه.

در حالی که در مواردی به موضوعات خاص سیاسی معاصر می پردازد، بنابراین بینشی در مورد استقرار عملگرایانه تحلیل ساختارشکنی ارائه می دهد، مقالات عمدتاً به دغدغه های بسیار گسترده تری می پردازند. دریدا با دقت و جرقه معمولی خود، شجره نامه چندین مفهوم اصلی را بررسی می کند که هر بحثی در مورد تدریس و دانشگاه باید با آنها مقابله کند.

بنابراین مقالاتی در مورد "هیئت معلم" وجود دارد، هم دانشکده

i>corpsو تعامل عجیب در سنت فرانسوی (و نه تنها فرانسوی) بین ذهن و بدن استاد. در مورد مسئله سن در تدریس، که از طریق نامه معروف هگل تحلیل شد. در مورد کلاس، کلاس درس، و مفهوم اجتماعی-اقتصادی کلاس در آموزش. در مورد زبان، به ویژه به اصطلاح "زبان های طبیعی" مانند فرانسوی. و در میراث سنت انقلابی، ژنرال املاک، در دانشگاه. این مقالات با دقت و دقت فوق‌العاده‌ای که دریدا با آن مداخله سیاسی در نهادینه‌سازی فلسفه در دانشگاه انجام می‌دهد و تحلیلی فلسفی از آن انجام می‌دهد، به هم مرتبط هستند.

This volume reflects Jacques Derrida's engagement in the late 1970s with French political debates on the teaching of philosophy and the reform of the French university system. He was a founding member of the Research Group on the Teaching of Philosophy (Greph), an activist group that mobilized opposition to the Giscard government's proposals to "rationalize" the French educational system in 1975, and a convener of the Estates General of Philosophy, a vast gathering in 1979 of educators from across France.

While addressing specific contemporary political issues on occasion, thus providing insight into the pragmatic deployment of deconstructive analysis, the essays deal mainly with much broader concerns. With his typical rigor and spark, Derrida investigates the genealogy of several central concepts which any debate about teaching and the university must confront.

Thus there are essays on the "teaching body," both the faculty corps and the strange interplay in the French (but not only the French) tradition between the mind and body of the professor; on the question of age in teaching, analyzed through a famous letter of Hegel; on the class, the classroom, and the socio-economic concept of class in education; on language, especially so-called "natural languages" like French; and on the legacy of the revolutionary tradition, the Estates General, in the university. The essays are linked by the extraordinary care and precision with which Derrida undertakes a political intervention into, and a philosophical analysis of, the institutionalization of philosophy in the university.