Whose Improv Is It Anyway?: Beyond Second City

در هر دو طرف صحنه، محبوبیت کمدی بداهه در طول دهه‌های 1980 و 1990 و در هزاره جدید به طور تصاعدی افزایش یافته است. پرستو! یک آهنگ اصلی از هوای رقیق ایجاد شده است. بداهه نوازان جوان جسور که بدون شبکه یا فیلمنامه کار می کنند، با چیزی جز پیشنهاد مخاطب، شخصیت ها، طرح ها و آهنگ های خنده دار خلق می کنند. تماشاگران که از خطر، بی‌واسطگی و مهارت کمدی بداهه به وجد آمده‌اند، می‌خندند و تشویق می‌کنند.

کمدی بداهه-آمریکایی در دهه 1950 با فیلم‌های Compass Players در شیکاگو (که بیشتر به خاطر دو کمدی درخشان مایک نیکولز و الین می شناخته می‌شود) و شهر دوم، که کار بسیاری از کمدین‌های محبوب از جمله گیلدا رادنر را آغاز کرد، وارد صحنه شد. ، جان بلوشی و مایک مایرز. شیکاگو همچنان یک مکه برای هنرمندان جوانی است که از مکان‌های دور سفر می‌کنند تا پیشرفت کنند. در همان زمان، تکنیک‌های شیکاگو در کلاس‌های درس، کارگاه‌ها، تمرین‌ها و کلوپ‌های کمدی در سراسر آمریکای شمالی و جنوبی، اروپا، استرالیا و ژاپن نفوذ کرده است. تأثیر Improv به طور فزاینده ای در فیلم های معاصر و در سرگرمی های تعاملی در اینترنت مشهود است.

با تکیه بر تجارب بداهه نوازان کار، به هر حال این بداهه کیست؟ گزارشی منتشر نشده از تحولات فراتر از رویکرد جریان اصلی شهر دوم به این ژانر ارائه می دهد. این تاریخچه جذاب، سرچشمه‌های «هارولد»، یک سبک جدید و پیشرفته از بداهه‌سازی «شکل بلند» را که در دهه ۸۰ در ImprovOlympic توسعه یافت، شرح می‌دهد، و جزئیات اهمیت و مشکلات ComedySports را نشان می‌دهد. در اینجا همچنین نگاهی اجمالی به پشت صحنه تئاتر مزاحم است که در صحنه ملی به خاطر تولید Brady Bunch واقعی شناخته شده است. خوانندگان از آثار اخیر بازیکنانی که با احساس طرد شدن از «سفیدپوست‌های کراوات‌پوش» اولیه، گروه‌های مستقلی مانند Free Associates و گروه آمریکایی آفریقایی‌تبار Oui Be Negroes را ایجاد کردند، اطلاعاتی را دریافت خواهند کرد.

هنر پیشرفت بسیار بیشتر از آن چیزی است که طرح‌ها در شنبه شب زنده یا بازی‌های به هر حال خط کیست؟ این تاریخچه، نگاه خودی به تکامل کمدی بداهه در شیکاگو مبارزات، خنده ها و آرمان های حمایت متقابل، آزادی و صراحت را نشان می دهد که الهام بخش بسیاری از اجراکنندگان بوده است. این بازی‌های قدرت، نابرابری‌های جنسیتی، و تنش‌های نژادی را که می‌تواند در عملکرد بداهه ظاهر شود را بررسی می‌کند، و تکنیک‌ها و استراتژی‌هایی را که بازیکنان کهنه‌کار برای مبارزه با این مشکلات استفاده می‌کنند، به اشتراک می‌گذارد. نشان داده می‌شود که هنر بهسازی هنر مصالحه است، یک مذاکره شکننده بین قطب‌های فرآیند و محصول. نتیجه، همانطور که در اینجا نشان داده شده است، می تواند هیجان انگیز، درخشان، جادویی باشد و منحصراً متعلق به هیچ گروه یا بازیگری نباشد.

On both sides of the stage improv-comedy's popularity has increased exponentially throughout the 1980s and '90s and into the new millennium. Presto! An original song is created out of thin air. With nothing but a suggestion from the audience, daring young improvisers working without a net or a script create hilarious characters, sketches, and songs. Thrilled by the danger, the immediacy, and the virtuosity of improv-comedy, spectators laugh and cheer.

American improv-comedy burst onto the scene in the 1950s with Chicago's the Compass Players (best known for the brilliant comedy duo Mike Nichols and Elaine May) and the Second City, which launched the careers of many popular comedians, including Gilda Radner, John Belushi, and Mike Myers. Chicago continues to be a mecca for young performers who travel from faraway places to study improv. At the same time, the techniques of Chicago improv have infiltrated classrooms, workshops, rehearsals, and comedy clubs across North and South America, Europe, Australia, and Japan. Improv's influence is increasingly evident in contemporary films and in interactive entertainment on the internet.

Drawing on the experiences of working improvisers, Whose Improv Is It Anyway? provides a never-before-published account of developments beyond Second City's mainstream approach to the genre. This fascinating history chronicles the origins of "the Harold," a sophisticated new "long-form" style of improv developed in the '80s at ImprovOlympic, and details the importance and pitfalls of ComedySports. Here also is a backstage glimpse at the Annoyance Theatre, best known on the national scene for its production of The Real Live Brady Bunch. Readers will get the scoop on the recent work of players who, feeling excluded by early improv's "white guys in ties," created such independent groups as the Free Associates and the African American troupe Oui Be Negroes.

There is far more to the art of improv than may be suggested by the sketches on Saturday Night Live or the games on Whose Line Is It Anyway? This history, an insider's look at the evolution of improv-comedy in Chicago, reveals the struggles, the laughter, and the ideals of mutual support, freedom, and openness that have inspired many performers. It explores the power games, the gender inequities, and the racial tensions that can emerge in improvised performance, and it shares the techniques and strategies veteran players use to combat these problems. Improv art is revealed to be an art of compromise, a fragile negotiation between the poles of process and product. The result, as shown here, can be exciting, shimmering, magical, and not exclusively the property of any troupe or actor.