Whitehead and the Pittsburgh School: Preempting the Problem of Intentionality

وایت هد و مکتب پیتسبورگ: جلوگیری از مشکل غرض ورزی تاریخچه تجدیدنظری از رابطه بین آلفرد نورث وایتهد و فلسفه تحلیلی و همچنین پیشنهادی سازنده برای چگونگی ارائه می دهد. تفکر با وایتهد می تواند به عدم سوء استفاده از فلسفه تحلیلی مسئله غرض ورزی کمک کند. لیزا لاندو هدریک فلسفه «تحلیلی» را اساساً به عنوان سنت فکری تعریف می‌کند که از گوتلوب فرگه تا برتراند راسل تا ویلفرد سلرز یا از نظر جغرافیایی ادامه دارد. ، از وین تا کمبریج تا پیتسبورگ بین قرن بیستم و بیست و یکم. رابرت براندوم و جان مک داول، به عنوان اعضای کلیدی مکتب فلسفه پیتسبورگ، پروژه سلارسی را برای آشتی دادن طبیعت و هنجارگرایی به روش‌های مختلف انتخاب می‌کنند، با این حال، هر یک از آنها رابطه‌ای مشکل‌دار بین زبان و جهان را پیش‌فرض می‌گیرند که دقیقاً توسط یک متافیزیک ضمنی به آنها واگذار شده است. موضوعی که متفکران تحلیلی اوایل قرن بیستم را مشخص می کرد. هدریک هم نقدهای منتشر شده و بایگانی شده وایتهد از تفکر تحلیلی اولیه را مورد بررسی قرار می دهد – به عنوان بسط نقد وسیع تری از فلسفه مدرن – و هم از وایتهد استفاده می کند تا طبیعت و هنجارگرایی را پس از مسئله غرض ورزی از طریق زیبایی شناسی نمادگرایی خود به تصویر بکشد. این کتاب به این ترتیب بر تلاش فزاینده ای در میان فیلسوفان برای ایجاد ارتباط بین فرآیند و تفکر تحلیلی استوار است، اما اولین کتابی است که بر متفکران تحلیلی معاصر تمرکز دارد.

Whitehead and the Pittsburgh School: Preempting the Problem of Intentionality proposes a revisionary history of the relationship between Alfred North Whitehead and analytic philosophy, as well as a constructive proposal for how thinking with Whitehead can help disabuse analytic philosophy of the problem of intentionality. Lisa Landoe Hedrick defines “analytic” philosophy as primarily the intellectual tradition that runs from Gottlob Frege to Bertrand Russell to Wilfrid Sellars, or, geographically speaking, from Vienna to Cambridge to Pittsburgh between the twentieth and twenty-first centuries. As key members of the Pittsburgh School of philosophy, Robert Brandom and John McDowell pick up the Sellarsian project of reconciling nature and normativity in different ways, yet each of them presupposes a problematic relationship between language and the world precisely bequeathed to them by an implicit metaphysics of subjecthood that characterized analytic thinkers of the early twentieth century. Hedrick both investigates Whitehead’s published and archived critiques of early analytic thought—as an extension of a wider critique of modern philosophy—and employs Whitehead to reimagine nature and normativity after the problem of intentionality by way of his aesthetics of symbolism. This book thereby builds upon a burgeoning effort among philosophers to interface process and analytic thought, but it is the first to focus on contemporary analytic thinkers.